FIM Enel MotoE World Cup

Een paar uur voor Elon Musk z’n Tesla naar Mars schoot, kondigde MotoGP-organisator Dorna de FIM Enel MotoE World Cup aan voor het seizoen 2019. Met identieke motoren van het Italiaanse Energica gaat de MotoGP dus vanaf 2019 ook elektrisch. En de reacties zijn op z’n zachtst gezegd negatief tot vijandig te noemen. Het motorwereldje is er dan ook één waar angst voor het onbekende en traditionalisme heerst. De twee grootste kritieken op de elektrische raceklasse zijn dat de motoren het geluid van een stofzuiger maken en dat de energie nodig om de elektrische voertuigen aan te drijven verre van duurzaam is. Kijk, er is niemand die harder kan genieten van een goed klinkende motor dan ondergetekende. Een roffelende Ducati 888 maakte me motorrijder en een opwarmende Benelli 500-4 bewoog me ooit tot tranen toe. Het mooiste geluid ooit door een mens geproduceerd is wat mij betreft nog steeds dat van een Merlin V12 motor waarmee de Supermarine Spitfire ooit de Messerschmitts uit de lucht joeg. Mij moet je dus niet overtuigen van de auditieve geneugten van een motorblok. Maar pakweg 95% van de wereldbevolking hoort wellicht enkel een hoop kabaal. En al dan niet terecht protesteren ze vaak tegen de geluidsoverlast die motorsport in al z’n facetten met zich meebrengt. In de hele geschiedenis van de GP’s is het motorgeluid meermaals veranderd. Van huilende, door superchargers aangejaagde DKW’s of Gilera’s, naar dreunende mono’s en jankende multicilinders, over gierende tweetakten en dan terug naar brullende viertakten. En telkens werd moord en brand geschreeuwd door de ‘fans’. Maar telkens werd er ook op erg hoog niveau geracet en konden de traditioneel ingestelde fans na een tijdje wel wennen. Ik denk dat, als de dag ooit komt dat Marc Márquez, Maverick Viñales en wie weet Valentino Rossi de GP van Mugello in die volgorde finishen op 0,03 seconden na een bikkelhard duel, waarbij ze vier keer per ronde van koppositie wisselden, het volgens mij niet uitmaakt of dat op een elektrische motor was of niet. Maar in een wereldwijde samenleving, waarbij we door stevige overbevolking elkaar als ratten naar de keel vliegen voor elke vorm van overlast, zijn elektrische motoren gewoon de oplossing voor steeds stringenter wordende geluidsnormen. MX en enduro zijn meteen ook van hun grootste negatieve aspect af. En ga ik motorgeluid missen? Absoluut. Maar minder dan het gezanik van de antimotorsportlobby. We gaan de keuze moeten maken of we nog willen rijden en racen, of lawaai maken. Klaar.

Een tweede kritiek is dat het gebruik van batterijen verre van duurzaam is. De bedoeling van Dorna was om zonnepanelen op het circuit te installeren en daarmee de batterijen op te laden, maar dat idee hebben ze wegens ‘praktisch onmogelijk’ laten varen. Bovendien: in een kampioenschap dat jaarlijks een keer of drie de wereld rondvliegt en een gigantische ecologische voetafdruk neerstampt, lijkt dat ‘duurzaam’-aspect een non-argument. Motorsport heeft als enig objectief voordeel dat de ontwikkeling in de sport de ontwikkeling van dagelijkse voertuigen vooruithelpt. Er is geen enkele andere sport die dat argument heeft. Waarom zouden we dat argument dan niet omarmen en ten volle uitspelen? En als je elk aspect van elektrische energie gaat uitspitten, zal blijken dat het minder milieuvriendelijk is dan je vooraf zou denken. Akkoord. Tot kindarbeiders die grondstoffen opdelven in mijnen om batterijen te maken. Maar dan moet je hetzelfde doen met fossiele brandstoffen. Als we echt elk aspect gaan meetellen, laten we dan ook eens denken aan elke oorlog die is gevoerd met ‘olie’ als achterliggende reden.  Als we door allemaal elektrisch te gaan rijden, ook in de MotoGP, alvast die onzin kunnen stoppen, heb ik er niet het minste probleem mee dat de motoren geen geluid meer maken. Ze zullen in elk geval nog steeds luider klinken dan doodgebombardeerde kinderen, om het even te dramatiseren. Anderzijds, zonder oorlog had ik nooit kunnen genieten van het geluid van de Merlin V12, natuurlijk…

Pieter Ryckaert, hoofdredacteur Motorrijder