Gelukkige verjaardag Moto Guzzi!

Ik kan precies zeggen wanneer ik voor het merk Moto Guzzi ben gevallen. Het was niet toen ik voor het eerst het schitterende bedrijvencomplex in Mandello del Lario bezocht. De krakende houten voeren van de kantoren, de oude windtunnel, de oevers van het Comomeer en het prachtige museum, het liet me allemaal niet blauwblauw, verre van, maar dat was het niet. Dat was enkel het opwekken van interesse. Het was ook niet het spotten van een Le Mans caféracer ergens in Ninove, tot vandaag de prachtigste caféracer die ik ooit heb gezien – en helaas nooit meer heb teruggezien.

Het was niet de Stelvio, nog steeds een van de meest onderschatte motorfietsen uit m’n carrière. Het was ook niet de Norge, die ik tijdens het maken van een schitterende reportage tussen München en Mandello fijner vond dan de BMW RT. Niet beter, maar leuker. Het was ook niet na het rijden met de V 85 TT – een heel fijne motor, maar ook niet meer dan dat. Het was ook niet tijdens een van de hilarische ‘presentaties’ van het Italiaanse merk waarbij we hooguit 20 kilometer in het zadel zaten, met ergens halverwege een koffiepauze en een pr-man die zich ging verstoppen op het toilet om allerlei fotoverzoeken van onze kant te ontlopen. Al die dingen hebben Moto Guzzi absoluut een aparte plaats in m’n hart gegeven. Zeker weten.

Maar het precieze moment waarop ik voor Moto Guzzi ben gevallen, was tijdens de presentatie van de Griso 8V eind 2007. Tijdens de testrit in de heuvels rond Mandello vond ik het helemaal niet zo’n fijne motor.  Tot ik door het verkeer achteropraakte bij de groep en moederziel alleen de oevers van het Comomeer bereikte. Op een compleet verkeersloos moment leek ik er helemaal alleen te rijden en plots overviel het me. Een vreemd, overweldigend gevoel dat alles op z’n plaats leek te vallen. Ik. De job. Deze Motor. Deze plek. Het leven. Ik heb slechts zeer beperkt geëxperimenteerd met geestverruimende middelen en dat bracht weinig goede ervaringen, laat staan een ervaring als met de Griso 8V langs het Comomeer rijden. Het was dat ene, korte momentje dat ik perfect één leek te zijn met de totale kosmos. Ik vertel ook al jaren aan eenieder die het horen wil dat elke motorrijder één keer in z’n leven een Moto Guzzi in de garage gehad moet hebben. Tot vandaag heb ik zelf altijd gezondigd tegen die eigen regel, maar daar moet maar eens verandering in komen. Zeker na vandaag. Want ik word vandaag 42 en toevallig merk ik op dat Moto Guzzi exact vandaag 100 jaar wordt. Kijk, als er al geen band was, dan is die er nu. En bij wijze van verjaardagscadeau ga ik op zoek naar een Moto Guzzi. Niet fanatiek, maar wel met open oren en ogen. Want iets zegt me dat er ergens een perfecte Guzzi op me staat te wachten die me misschien in iets beperktere mate opnieuw één laat worden met de totaliteit der dingen…