Wie is … Jack Miller

Nog welgeteld één maand en twaalf dagen voordat het MotoGP-seizoen weer op gang wordt getrapt met de Sepang Shakedown, de officiële MotoGP-test op 5 februari. Om het wachten wat draaglijker te maken: een portretje van de immer sympathieke Jack Miller.

Miller, die volgend jaar aantreedt bij het Red Bull KTM Factory Racing Team, staat erom bekend dat hij geen blad voor de mond neemt. De eigenzinnige Australiër kleurt intussen al zo’n tien jaar de paddock. Het zal dan ook niet verbazen dat zijn aanvankelijke bijnaam ‘Jackass’ was, een nickname die hij intussen al enige tijd heeft ingeruild voor ‘Thriller Miller’.

Jack Miller (18 januari 1995) bracht zijn jeugd door op de veefokkerij van de familie en had dus ruimte zat om met een crossmotor rond te knallen. Dat lukte aardig: hij schopte het zelfs tot nationaal kampioen, waarna hij de overstap maakte naar het wegracen. Nadat hij ook daar een nationale titel in de wacht sleepte (125cc), richtte Miller zijn aandacht op Europa. In 2011 nam hij deel aan zowel de Spaanse als de Duitse 125cc-series. De Duitse titel was al binnen toen hij dat jaar ook de kans kreeg om deel te nemen aan het wereldkampioenschap.

Na zijn eerste volledige seizoen in 2012 brak Miller in 2013 echt door. Aki Ajo spotte Millers enorme potentieel en haalde hem voor 2014 binnen bij Red Bull KTM Ajo. Met zes overwinningen en tien podiumplaatsen loste de Australiër de verwachtingen ruimschoots in. Meer zelfs: hij eindigde het seizoen op de  tweede plaats in het algemeen klassement, op amper twee punten van de Moto3-titel.

Miller was op dat moment zo gegeerd in de paddock dat er van het geijkte pad via de Moto2 werd afgeweken. Zo kwam hij in 2015 terecht op de LCR Honda RC213V-RS als teammaatje van Cal Crutchlow. Het zou de start worden van een mooi parcours, Miller eindigde zijn Rookie-seizoen als negentiende.

Voor het 2016 MotoGP-seizoen verhuisde hij naar het Marc VDS Racing Team. Op een nat Assen reed Miller na een herstart naar zijn eerste overwinning in de koningsklasse. Hij was daarmee de eerste Australiër die een MotoGP-race won sinds Casey Stoner in 2012, én de eerste satellietrijder die een race won sinds Toni Elias in 2006! Miller eindigde dat seizoen nog drie keer in de top tien  – en nog heel wat meer keren in de grindbak, met onder meer een gebroken ruggenwervel tot gevolg.

Voor 2017 bleef Miller bij Marc VDS, hij leek volwassener te zijn geworden en reed regelmatig in de  punten. Dat ontging ook Honda niet, zij vroegen hem om in het zadel te kruipen voor de prestigieuze 8 Uur van Suzuka. Het podium was in zicht tot Nakagami crashte en het team uiteindelijk genoegen moest nemen met een vierde plaats. Miller verklaarde achteraf dat hij nog nooit zo moe was geweest… Hij eindigde het jaar als elfde in het MotoGP-eindklassement.

2018 bracht een nieuw team: Miller verhuisde naar Ducati en Pramac Racing als teamgenoot van Danilo Petrucci. In tegenstelling tot de Italiaan moest hij het echter doen met een 2017-motor. Desondanks scoorde de Australiër twee vierde plaatsen (Argentinië en Frankrijk) en een poleposition in Argentinië.

Nadat Petrucci in 2019 overstapte naar het fabrieksteam, kreeg Miller de beschikking over 2019-spec Ducati. Zijn teamgenoot was 2018 Moto2- en huidig MotoGP-wereldkampioen Francesco Bagnaia. Miller begon sterk aan het seizoen met een vierde startplaats in Qatar, hij moest helaas opgeven in de race terwijl hij om de leiding streed. Hij pakte dat seizoen vijf podiumplaatsen en eindigde achtste algemeen.

Zijn laatste seizoen bij Pramac Racing Ducati eindigde Miller in de top tien in alle races die hij uitreed, met drie tweede plaatsen in Oostenrijk, Valencia en Portimāo. Helaas had hij ook regelmatig met pech te kampen en kwam hij in de eindstand niet verder dan een zevende plaats.

In 2021 stapte Miller eindelijk over naar het Ducati-fabrieksteam. Na een moeilijke seizoenstart en een succesvolle operatie (om de gevreesde ‘arm pump’ op te lossen) slaagde hij er in Jerez in om tweede MotoGP-overwinning binnen te halen … vijf jaar na die eerste overwinning Assen en zijn eerste in droge omstandigheden. Ondanks een dubbele long-lappenalty pakte Miller ook de tweede race in Jerez.

In seizoen 2022 stond Miller zeven keer op het podium. Slechts één keer was dat op het hoogste schavotje, in Motegi, maar hij noemde het zelfs wel de mooiste overwinning uit zijn carrière. Wij zijn alvast benieuwd hoe Miller het volgend jaar zal doen in het zadel van de fabrieks-KTM.