Toerroute: Van Aarlen naar Neufchâteau

Een flink deel van mijn kindertijd heb ik in de hoek doorgebracht. Volgens mijn ouders en leerkrachten was de doorverwijzing naar de hoek een straf, maar niet voor mij. Want in mijn hoek viel er altijd wel wat te beleven. Ik tekende ventjes op de muur en speelde er poppenkast met sokken van Homer en Marge Simpson. De Gaume is wat mij betreft de plezante hoek van België. Er valt níks te beleven, maar als motorrijder kan je je lol er niet op.

De start van de toerroute ligt bij de bron van de Semois, in een wat steriel aanvoelende buitenwijk van Aarlen. Ook de bron zelf voelt heel gekunsteld aan, de vierkante gemetselde bak heeft niks natuurlijks en mist elke link met het vrolijke riviertje waarop jaarlijks duizenden toeristen hun kajakpeddels in het water duwen.

Al na minder dan tien kilometer zijn we de Luxemburgse grens overgestoken en meteen voelt alles anders aan. Een pak strikter gedirigeerd dan in Wallonië waar het allemaal wat nonchalanter aanvoelt, valt in Luxemburg ook de enorme netheid van de wegen op. Ten zuidwesten van de hoofdstad Luxemburg rijden we over perfect asfalt door vaak weidse landschappen, al worden die stukken net iets te vaak afgewisseld met sluip-door kruip-door passages in dorpjes. We maken een boog om Esch-sur-Alzette te vermijden, duiken het dal richting Rumelange in en staan een paar kilometer na het bezoek aan het mijnmuseum alweer op Franse bodem.

Het weer is zijn wisselvallige zelve, maar ik maak er mij niet druk om want de streek maakt veel goed. Een vijftigtal kilometer rijden we over Franse wegen, eerst parallel met de grens met Luxemburg, daarna evenwijdig met de Belgische grens. Al is ‘parallel aan’ in dezen geen synoniem van ‘kaarsrecht’. Het asfalt baant zich in lange slingers een weg doorheen het lappendeken van weiden en velden waar het zomerstof door de onweders van de voorbije dagen en uren plaats heeft gemaakt voor modder.

Vlakbij het allerzuidelijkste punt van België komen we in Torgny het koninkrijk van Filip en Mathilde weer binnen en verandert de omgeving nog een keer. Ten zuiden van Virton rijden we door de Gaume, wat mij betreft de plezante hoek van België. De steile hellingen, de smalle weggetjes die afgezoomd worden door hagen en muurtjes en de absolute rust die hier heerst doen mij altijd denken aan Bretagne.

We blijven ten westen van Virton en trekken noordwaarts richting Bellefontaine. Hier maakt de weidsheid van de Gaume plaats voor het typische Ardennengevoel als je door de uitgestrekte naaldbossen stuurt. Vergeet bij het dwarsen van de Semois in Jamoigne niet even over je linkerschouder te kijken, een beter uitzicht op het kasteel van Faigne is moeilijk te vinden.

Op tien kilometer van de finish in Neufchâteau loopt de route door Straimont om via een breed gravelpad van een tweetal kilometer het Observatoire Centre Ardennen te bereiken. De gravelweg is prima berijdbaar met elk type motor, maar heb je geen zin in grind dan kan je ook perfect over de N85 naar Neufchâteau rijden. Je mist dan wel de passage aan het enige publieke observatorium van Wallonië, maar je bespaart je er misschien ook een stel klamme handjes mee. Neufchâteau is geen wereldstad, wel een aangenaam centrum met een paar leuke terrasjes om de rit af te sluiten. Santé!

Praktisch De route start aan de bron van de Semois in de Rue Sonnetty in Aarlen, op 1 uur en 45 minuten rijden vanaf Brussel over de E411 Brussel-Luxemburg. Het streepje gravel in Straimont – na 152 kilometer op de route – kan je gemakkelijk omzeilen door over de N85 naar de finish in Neufchâteau te rijden. Vanaf Neufchâteau sta je na 1 uur en 15 minuten over de E411 weer aan de Brusselse Ring.

Download de route

De bron van de Semois Van 1967 tot 1970 liet het Bureau van Toerisme van Aarlen onderzoeken waar nu precies de bron van de Semois ligt. De wetenschappers duidden een plek aan de Rue Sonnetty aan, in een residentiële buitenwijk van Aarlen. Er werd een wat vreemd mini-openluchtzwembad in kalksteen rond de bron gecreëerd, een toeristenmagneet is het allerminst.

Het zuidelijkste punt van België ligt een paar honderd meter ten westen van de grensovergang op de D29C waar deze foto genomen is, maar op dat punt kan je met een auto of motor niet komen. Het schitterende point de vue over de Gaume ten zuiden van Torgny is dan ook het officieuze meest zuidelijke punt van ons land.

Bunker van Bois-du-Four De bunker van Bois-du-Four is zomaar eventjes zesduizend vierkante meter groot en werd gebouwd in 1932, vanaf 1936 waren er niet minder dan 137 soldaten gelegerd. Vanaf 13 mei 1940 werd de imposante bunker zwaar onder vuur genomen door de Duitsers, maar de vesting hield stand tot Frankrijk op 22 juni 1940 een wapenstilstand ondertekende met de Duitse bezetter.

Kasteel van Faing Het kasteel dateert uit de vijftiende eeuw, het huidige bouwwerk werd als een exacte kopie van het oorspronkelijke kasteel op exact dezelfde plaats gebouwd in de negentiende eeuw. Zowel het eerste als het tweede kasteel kende een turbulente geschiedenis. In de Eerste Wereldoorlog deed het dienst als hospitaal, in de Tweede Wereldoorlog fungeerde het als opvangcentrum voor joodse kinderen. Momenteel is de gemeentelijke administratie van Chiny er ondergebracht.

Observatoire Centre Ardenne Goed verscholen langs een veldweggetje tussen Straimont en Grapfontaine ligt het enige publieke observatorium van Wallonië. Als de koepels openschuiven bekijk je met telescopen de hemellichamen, er worden ook met de regelmaat van een klok cursussen en themadagen georganiseerd.

Tekst en route Bart De Schampheleire • Fotografie Peter Naessens