Kort getest: Ducati Streetfighter V4 S

Tijdens de technische uiteenzetting weerklinkt gelach en gemompel wanneer de Ducati-verantwoordelijke vertelt over de upgrades die de 2023 Streetfighter V4 S sportiever moeten maken, en geschikter voor circuitrijders. Een knap staaltje Italiaanse humor: alsof de vorige, eveneens 208 pk sterke Desmosedici Stradale nog iets tekortkwam…

Nog meer gegrinnik stijgt op als Ducati eraan toevoegt dat het ook straatgerichte Streetfighter-rijders niet uit het oog verliest, want er is de regenmodus met 165 pk. Om maar aan te geven dat sportieve upgrades de boventoon voeren… De trots waarmee het vier millimeter hogere scharnierpunt van de swingarm en de Full-modus zonder interventies worden geopenbaard, toont bovendien aan hoezeer de straatafdeling leunt op R&D uit de Corse-hoek.

Eerdere ervaringen met de V4 leerden me dat de Streetfighter een onweerstaanbaar opzwepende machine is. Tussen de 7 en 10.000 toeren kan je al gigantisch opschieten, maar vanaf 10 tot 15.000 tpm is volle acceleratie op straat haast ondenkbaar; niet alleen door de astronomische versnelling maar ook omdat er andere verkeersdeelnemers in het spel zijn. Zelfs op circuit, waar maximale acceleratie doorgaans snel went, blijft de 1.103cc Desmosedici Stradale V4 telkens opnieuw de menselijke geest overdonderen met zijn verpletterende kracht.

Je moet gedecideerd schakelen op de Streetfighter V4 S, ben je te nonchalant dan kom je in de overgang van vier naar vijf (en soms ook van drie naar vier) weleens in een valse neutraal terecht. Hoewel schakelen over het algemeen soepel verloopt, kan bij opschakelen tussen vierde en vijfde versnelling een forse, bokkige reactie in de transmissie ontstaan die mijn mechanische hart geen goed doet. Daarover gesproken: los van de motorische recall van de Multistrada V4 non-desmo in 2021, blijkt de hardware van de Desmosedici Stradale in de praktijk betrouwbaar. Verbluffend, gezien de bizarre prestaties die de krachtbron moet leveren. Hoe duizelingwekkend de digitale variabelen ook zijn, in iedere modus pikt de Streetfighter de signalen vanuit de gashand met microscopische precisie op.

Voor een gewone sterveling als ondergetekende voelen de vangnetten bijna als een belemmering in de zoektocht naar het grensgebied. De alomtegenwoordigheid van digitale ‘filters’ maakt de interactie – voor mij althans – met het rijwielgedeelte een beetje mistig. Ook nog eens geholpen door de Diablo Superbike slicks, voel ik geen signalen terug vanuit een grensgebied dat vele malen verder ligt dan mijn menselijke maat. Uiteraard ben ik geen professioneel racer en zonder de digitale infiltratie zou het druk worden in de grindbak (en op de afdeling Spoedgevallen), maar ik krijg amper feedback van het rijwielgedeelte.

Dat is buitengewoon geruststellend, maar ook wat frustrerend; met zo ontiegelijk veel digitale variaties volstaat twee uur op circuit voor mij bij lange na niet om de limieten op te zoeken of anderszins te gaan experimenteren – laat staan dat ik me waag aan de ‘unplugged’ Full-modus. Wat ik wel perfect kan aanvoelen is de remkracht en dosering van de Brembo Stylema’s, buitenaards sterk en geraffineerd. Tijd om je af te vragen of dit ooit nog beter kan, maar dat schreven journalisten ook al over de dubbele schijf van de Z900 in 1974…

Conclusie Als een bom op wielen: zo voelt en klinkt hij aan het stuur, en zo toont de Streetfighter V4 S zich op circuit. Overigens kunnen de echte daredevils nog een beroep doen op de SP2-versie; zes kilo lichter en in racetrim 12 pk en 7 Nm sterker. De wereld is gek geworden. En tegelijk: wat een heerlijkheid dat er nog grensoverschrijdende extremisten bestaan die zo’n overtollige, maar hartveroverende en uitzonderlijk geraffineerde raket durven bouwen. En dat er types bestaan die – zolang het nog kan – deze crème de la crème van motorfietstechniek in huis halen. De grens tussen geniaal en gestoord is flinterdun; en gelukkig heb ik ook díé grens niet gevonden.

Lees het volledige verslag in Motorrijder juni 2023

Plus- en minpunten
+ Nog altijd crimineel snel
+ Kun je nog crashen?
+ Onwereldse remmen
– Verloren voorwerpen: hoofd gezocht!
– Gebrek aan ‘real world’ gevoel (behalve in Full)
– Valse neutraal tussen 4 en 5

Motor: 1.103cc Desmosedici Stradale, 90° V4, 4 kl./cil., desmo
Boring x slag:  81 x 53,5 mm
Compressieverhouding:         14:1
Max. vermogen:         208 pk @ 13.000 tpm
Max. koppel: 123 Nm @ 9.500 tpm
Gewicht:         197,5 kg (rijklaar)
Zithoogte:       845 mm
Tankinhoud:   16,5 l.
Prijs België:     € 26.390,-
Prijs Nederland:         € 30.690,-

Tekst Joost Overzee • Fotografie Ducati