Kort getest: Yamaha MT-125

Een jaar of twintig geleden wandelde een journalist hongerig door de verlaten buitenwijken van Iwata in de stromende regen en gitzwarte duisternis, op zoek naar iets van eten. Uiteindelijk werd ik magnetisch aangetrokken door felle horecaverlichting in de verte, waar ik volledig ‘lost in translation’ de gewenste gerechten aanwees. Memorabel ja, maar of dit troosteloze scenario nu model stond voor de latere Dark Side of Japan? Doe mij dan maar de bright side of life aan de zonovergoten Costa Blanca met de vernieuwde Yamaha MT-125.

Over de nieuwigheden valt weinig te zeggen. Ten eerste: een nieuw, zeer welkom en fraai 5 inch TFT-scherm met smartphoneconnectie voor info over gereden routes, hoogteverschillen, temperatuur, acceleratie, verbruikscijfers en een onderliggende routebibliotheek annex routeplanner. Een draaiwieltje rechts navigeert je door de menuopties, al vraagt dat een vaste duim (en dus egaal wegdek).

Ten tweede: tractiecontrole. Je moet met 15 pk en 11,5 Nm wel in een ultiem rampscenario van de meest unieke samenvallende toevalligheden verzeild raken, wil je aanspraak maken op dit digitale vangnet. Maar oké, het is wellicht goed voor de gemoedsrust dat de dark side van motorrijden al bij voorbaat vakkundig vermeden wordt.

Nu ben ik als doorgewinterde 125cc-rijder wel de laatste om de motorische prestaties van de MT-125 belachelijk te maken. Integendeel, vergeleken met mijn TW125 en Monkey 125 heeft deze watergekoelde, lange-slag krachtbron een stuk meer in zijn mars, vooral door Variable Valve Actuation. Bij 7.400 tpm maakt de op koppel ontworpen nokkenas plaats voor een nokkenas met een agressiever profiel zodat de eencilinder een stuk harder (en vooral langer) in toeren doorloopt. Een overgang die zich trouwens niet laat voelen. Het rode gebied begint zowaar pas bij 11.000 toeren.

Je moet eventuele sympathie met de manisch draaiende mechaniek overboord zetten wanneer je met een zuchtje rugwind de 141 km/u aantikt, wat achteraf op je telefoon 132 km/u blijkt te zijn bij 10.500 toeren. Da’s mooi voor een 125cc. Maar ook als de omstandigheden tegenzitten – tegenwind, vals plat – loopt de MT-125 met licht gebogen rijder nog altijd zo’n 100-110 op de klok bij 8.000 toeren. Deze lichtste variant van de Masters of Torque-collectie leent zich daarom niet alleen perfect voor stadsverkeer, maar ook het woon-werkverkeer ernaartoe.

Tuurlijk, veel reserve heb je niet tussen opgejaagde woon-werkers op vier wielen, maar je hoeft geen geborgenheid te zoeken in de slipstream van een vrachtwagen om buiten schot te blijven. Dat heeft ook alles te maken met de stoere, volwassen afmetingen van de MT. Deze 125 is allesbehalve een nageboorte van uit de kluiten gewassen familieleden, maar kan zichzelf prima bedruipen met zijn dappere attitude.

Hoewel hij korter op zijn wielen staat met een wielbasis van slechts 1.325 millimeter, staat het zadel zelfs drie centimeter hoger dan bij de MT-03 en een fractie hoger dan bij de MT-07. Top, zo neem je als fabrikant een motorfiets serieus. Dat zoiets gewaardeerd wordt, blijkt ook uit de meer dan 60.000 verkochte MT-125’s sinds 2014.

Die korte wielbasis en de bescheiden 142 rijklare kilo’s resulteren uiteraard in een erg fris stuurgedrag, vooral omdat je met de stuurgerichte zithouding direct klaar bent om aan te vallen. Het spreekt voor zich dat je de voorkant in stadsverkeer zonder natte oksels in de kleinste beschikbare gaatjes ploft, maar ook buiten de stad maakt de MT-125 de brommerpuber in je wakker (dit laatste geldt voor oude mensen).

Met een dosis – zo niet overdosis – zelfvertrouwen ga je al snel de Michelin Pilot Street richting de rand rijden terwijl je de drie centimeter gasklep overal wijd opgesperd houdt. Op Spaanse bergwegen wil bij remmen in de afdaling de achterkant de flitsend sturende voorkant voorbij, maar België heeft geen (noemenswaardige) bergen. En weinig MT-125-rijders zullen onze landsgrenzen oversteken naar de Alpen.

De enkele schijf vooraan presteert even goed als de achterrem, en zonder torderen van de vork. Er bestaan tal van agressievere remmen, maar op een lichte fiets als de MT (en elke 125cc) zouden die hun doel voorbijschieten. Het grootste voordeel van deze set-up is dat er eindelijk eens een ABS ontworpen is dat lekker laat ingrijpt. Bij nagenoeg alle soortgenoten wordt echt sportief gedrag maar al te vaak gedwarsboomd door vroege ABS-interventie.

Conclusie Het knappe stuurgedrag van de MT-125 heeft wel een prijs; verwacht namelijk geen comfortabele motorfiets. De zadelvulling is ontoereikend, de achtervering hard en de voetsteunen staan tamelijk hoog zodat een krappe kniehoek ontstaat. Met een benzineverbruik van rond de 2,5 liter en een tankinhoud van 10 liter is het leegrijden van een volle tank zonder pauzes alleen voorbehouden aan doorzetters. Mocht ik zelf iets wijzigen aan de Yamaha dan is het niet de montage van een quickshifter, maar een beter en vooral dikker (gel)zadel. Alleen heeft Yamaha dat niet in zijn accessoirespakket zitten. Jammer want de MT-125 is een fantastisch motortje, dus alsjeblieft Yamaha: maak het mijn dark side die het daglicht zelden ziet wat comfortabeler!

Lees het volledige testverslag in Motorrijder november 2023

Plus- en minpunten
+ Een echte motorfiets
+ Kan best op de snelweg
+ Superknap ding
– Hard zadel
– Scherpe kniehoek
– Stop de inflatie

Motor: vloeistofgekoelde eencilinder SOHC 4V; variabele nokkenassen
Boring x slag:  52 x 58,7 mm
Compressieverhouding:         11,2:1
Max. vermogen:         15 pk @ 10.000 tpm
Max. koppel: 11,5 Nm @ 8.000 tpm
Gewicht:         142 kilo (rijklaar)
Zithoogte:       810 mm
Tankinhoud:    10 l
Prijs België:     € 5.699,-
Prijs Nederland:         € 6.499,-

Tekst Joost Overzee • Fotografie Yamaha