Florine brommert: Naar een hoogtepunt

Ik voel mezelf de afdaling nog inzetten, na de grootste uitdaging van afgelopen zomer. Het moment waarop ik mijn laatste gespannen adem uitzucht, de zwaartekracht zijn werk laat doen en eindelijk om me heen kijk om van het mooie uitzicht te genieten. Het moment dat de zomer van 2025 gemaakt heeft.

Het is een zonnige dag in Zuid-Bretagne. Mijn Mash en ik knorren een eindje weg in het spoor van El Patron (mijn vader) op zijn Vespa. Ik ben me van geen kwaad bewust tot ik plots uit het niks de GI-GAN-TISCHE Pont Saint-Nazaire zie opduiken. Die moet ons blijkbaar naar de andere oever van de Loire moet brengen. Ik kijk vol verbazing naar de steile joekel en zoek naar een vlak paadje. Zo een dat als alternatief fungeert voor (brom)fietsers en wandelaars.

Newsflash: dat bestaat niet en ook de veerdienst is al een tijdje afgeschaft. Euh oké, dan zijn we sowieso niet de eersten die deze brug op een brommertje proberen te overwinnen. Moet kunnen dus. Na een vaderlijke preek over toerentallen, gas geven, terugschakelen (hoezo, dat is toch om te vertragen?) en vooral blijven gaan, zie ik een Vesparijder over zijn stuur gebogen in een dikke blauwe wolk op de brug af janken. Dicht gevolgd door auto’s die al beginnen afremmen.

Vol goede moed gooi ik me erachteraan. Ik trek elke versnelling lang door (geen effect) en haal net 45 km/h als de helling echt begint op te lopen en de klim naar de top ingezet wordt. Mijn snelheidsmeter zakt gestaag en de auto achter me wordt steeds groter in mijn spiegel. Mijn Mash begint te kreunen als ik onder de 20 kilometer per uur zak en ik besluit dat nu het moment is om terug te schakelen.

Voor me zie ik dat ook de Vespa op kruipmodus overgeschakeld is, maar wel bijna de top van de brug bereikt heeft. Een forse zijwind blaast zijn tweetaktwolk de Loire over, en mij er bijna achteraan. Met een heel klein hartje vloek ik bemoedigende woorden richting de 50cc viertakt onder me. Ik tel de meters af terwijl de auto achter me besluit om me toch maar voorbij te steken. Daardoor word ik tegen de berm – en dus richting het water vijftig meter onder me – gedrukt.

Stress op zondagochtend, ik zweer het je. El Patron bereikt het knikpunt bovenaan de brug een paar seconden voor mij, maar die voelen aan als minuten. Des te groter is de opluchting als ook ik het hoogtepunt bereik, weer opschakel en vervolgens de helling afbol. De high-five die ik onderaan de brug van El Patron krijg, verraadt dat de opluchting bij hem minstens even groot is…

Florine Waeyaert