Gedinne: het Woodstock van de motor

Na zeventien succesvolle edities van de Belgian Classic Trophy is Gedinne een begrip geworden in het wereldje van het classic racen. Iedere zomer zakken liefhebbers van de discipline van over heel Europa af naar Gedinne om er getuige te zijn van de classic races en om samen mee de unieke sfeer van het evenement te maken.

Duik je in de geschiedenis van de motorsport, dan struikel je in binnen- en buitenland over races op de openbare weg. In elke regio waren er wel enthousiastelingen die een stratenrace wilden organiseren, zo ook in Gedinne waar een groepje liefhebbers van de Auto-Moto Club (AMC) Houille in 1947 een eerste snelheidswedstrijd op poten zette. Het parcours liep dwars door het dorp en bevatte een paar stukken door het bos.

Het technische en gevarieerde rondje van 7,5 kilometer viel meteen in de smaak bij deelnemers en publiek, waardoor de races al gauw populair werden. In 1951 werd het rondje van een nieuwe asfaltlaag voorzien, het dodelijke ongeval van Edouard Texidor zette echter in 1955 een punt achter het eerste hoofdstuk van dit verhaal.

Naar een nieuwe omloop
Pas een kwarteeuw later nam Antoine Schmit, toenmalig voorzitter van AMC Gedinne, de pen op om verder te schrijven aan het verhaal van de lokale stratenraces. Schmit wou opnieuw racen in Gedinne, op het oorspronkelijke rondje maar dan wel in de omgekeerde richting. Zijn idee viel niet in goede aarde bij de locals die er weinig voor voelden dat de racemotoren weer dwars door hun dorp zouden knallen. Schmit bedacht een oplossing in de vorm van een aangepast parcours dat vanaf 1987 richting Patignies loopt, slechts een klein deel van het historische rondje bleef behouden.

Het was een gewaagde zet en weinigen geloofden in de slaagkansen van het project, maar de nieuwe omloop van vijf kilometer bleek technischer en spectaculairder dan het oude parcours. Tot 2006 werden er op het circuit snelheidsraces voor motoren en zijspannen georganiseerd, de zijspannen lagen Schmit na aan het hart zodat deze internationale races op het scherpst van de snede werden uitgevochten tussen de Britten die de Belgen op eigen terrein kwamen uitdagen.

Professioneel
In 2006 werd voor het laatst met moderne motoren geracet op Gedinne en de CRMB maakte van de gelegenheid gebruik om een week later een eerste keer een wedstrijd voor klassieke motoren te organiseren, de Belgian Classic Trophy. De eerste wedstrijden werden onder de naam Belgian Classic Tourist Trophy (BCTT) georganiseerd, naar analogie met de immens populaire TT op het Eiland Man. Tot de organisatoren van de Isle of Man TT een paar jaar later beslisten om de naam ‘TT’ te beschermen en de BCTT werd omgevormd tot de Belgian Classic Trophy.

Een tentoonstelling in het centrum van Brussel had de CRMB genoeg centen opgeleverd om de eerste classic races in Gedinne meteen professioneel aan te pakken. Talrijke piloten die het weekend ervoor de gerenommeerde wedstrijd in Jehonville hadden gereden, beslisten om in de regio te blijven en een week later in Gedinne te starten. Het succes van de eerste editie motiveerde de organisatoren om op hun elan door te gaan.

Racedriehoek
De omloop is de grootste troef van de Belgian Classic Trophy. Bekijk je het circuit op Google Maps, ga dan even ten noorden van Gedinne op zoek naar de Rue du Circuit die het gehucht Patignies met Gribelle verbindt. Aan het einde van die Rue du Circuit neem je rechts de N935 richting Gedinne die je vlak voor de bebouwde kom opnieuw verlaat om rechts de Rue d’Hujon in te slaan die je opnieuw naar Patignies leidt.

Het resultaat is een soort van driehoek die een heel natuurlijk parcours vormt, veel natuurlijker en vloeiender dan alle circuits die met meetlat en kompas zijn uitgetekend. Lange doordraaiers die je op volle snelheid kunt nemen worden afgewisseld met technische, trage bochten, S-slingers en dichtschroevende instinkers. Voeg daar nog flink wat hoogteverschillen per ronde aan toe en je krijgt een cocktail waar elke motorracer van droomt.

Het bijzonder Ardeense karakter van de streek doet daar nog een schepje bovenop. De buitenlandse deelnemers verbazen zich ieder jaar weer over het feit dat je hier ‘s ochtends gewekt wordt door het loeien van de koeien en dat in het domein Hujon – waar het parcours omheen loopt – nog veel groot wild zit. Verdeeld over 22 posten, wat overeenkomt met het aantal bochten op het circuit, waken in totaal tachtig baancommissarissen over de veiligheid van deelnemers en publiek.

Kameraadschap
Om veilig op een stratencircuit te kunnen racen moet er flink wat voorbereidend werk verzet worden, te beginnen met wat een eerder banale klus lijkt: de bermen maaien. Waarna twee weken voor het raceweekend de vrijwilligers de mouwen opstropen om meer dan zeshonderd grote en vijfhonderd kleinere strobalen over het circuit te verdelen om obstakels te beveiligen. Zelfs een grindbak wordt aangelegd, voor de CRMB is de veiligheid van racers en publiek aandachtspunt nummer één.

Al die inspanningen werpen vruchten af, de ongevalstatistieken van het evenement zijn geruststellend laag. Om veertigduizend vierkante meter aan paddock te creëren worden meerdere weides gemaaid en van elektriciteitspunten voorzien, de startgrid wordt ieder jaar opnieuw geschilderd en de organisatie plaatst mobiele tribunes. Het circuit beschikt wel over een eigen gebouw met bar, sanitaire voorzieningen en speakertoren, een tweede gebouw is voorbehouden voor de verantwoordelijken van de timing en security. Netheid, respect en kameraadschap zijn de codewoorden waar het allemaal om draait.

Van Engeland tot Polen
De sfeer doet denken aan die van het Continental Circus eind jaren zestig, begin jaren zeventig, toen de piloten zich met hun caravans van circuit naar circuit verplaatsten als nomaden van de racerij. Sommige deelnemers hebben een lange staat van dienst als het op motorracen aankomt, de gemiddelde leeftijd op de startgrid is niet bepaald jong. Wat niet wil zeggen dat de jeugd totaal afwezig is, verre van. In veel gevallen hebben de jongelingen het virus doorgekregen van hun ouders en zeker in de categorie van de zijspannen vind je vaders en zonen, moeders en vaders en vaders en dochters die samen deelnemen.

Vorig jaar namen niet minder dan 429 machines deel aan de Belgian Classic Trophy, waarvan 75 zijspannen. De bestuurders en bakkenisten komen uit heel Europa met een flink percentage Britten, die zijn verzot op de sfeer op dit soort evenementen. Opvallend veel Polen ook die het niet erg vinden om 1.400 kilometer naar Wallonië te reizen, stratenraces zijn er bij hen niet meer. Voor de toeschouwers voorziet de organisatie 53.000 vierkante meter aan camping, velen slaan hier jaar na jaar hun tenten op.

Snelle oudjes
Vergis je trouwens niet: de motoren en hun piloten mogen dan al niet meer van de jongsten zijn, dat wil niet zeggen dat ze naar Gedinne komen om wat in het rond te flaneren. Vergeet het maar, in de verschillende klassen wordt er keihard gestreden. Om de strijd eerlijk te houden, wordt er volgens leeftijd en cilinderinhoud gekoerst. Alles wat na 1995 gebouwd is, is te modern als machine en daarom niet welkom op de Classic. De zijspannen worden in vier categorieën opgedeeld.

In de snelste wedstrijden lopen de gemiddelde snelheden op tot meer dan 130 kilometer per uur, dat sommige motoren van voor de Tweede Wereldoorlog nog aan meer dan honderd per uur gemiddeld over het circuit jakkeren is minstens even spectaculair. Worden de Triumphs, BMW’s, Nortons en andere Patons op het circuit tot het uiterste gedreven om met de hoogste sportieve eer te gaan lopen, dan is de sfeer in de paddock juist heel gemoedelijk. Tussen pot en pint wordt nagekaart, technische problemen worden samen opgelost en talrijke rockoptredens leggen een extra gezellig dekentje over dit bijzondere evenement waar elke echte motorliefhebber toch minstens één keer in zijn leven van geproefd moet hebben.

De Belgian Classic Trophy vindt dit jaar plaats van 22 tot 24 augustus, alle info op crmb.be.

Tekst en fotografie Jonathan Godin