Crossen in de bossen

Ik ga het niet blijven herhalen, maar ik heb het wel voor een zekere vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid. Een deel van mij kijkt geamuseerd toe hoe een horde jongeren de politieke wereld al spijbelend tegen de muur zet. Of althans kleur laat bekennen. Ik heb zelf nog nooit betoogd in m’n leven, maar mocht ik 17 zijn, stond ik wellicht ook op straat. Al was het maar om geen les Frans te hebben die dag, volgens mij nog steeds de hoofdreden waarom die jonge gasten de straat op trekken met slogans die al dan niet door Greenpeace in het oor werden gefluisterd. Ik las dat de zoon van CD&V-voorzitter Wouter Beke ook wou spijbelen. Waarop Beke eiste dat die zoon vanaf nu met z’n fiets naar de hockeytraining reed en het joch mooi thuisbleef.

Ik heb begrip voor de bezorgdheid van Anuna en de haren. Maar wat me zorgen baart, is dat die bezorgdheid om het klimaat volledig zal doorslaan en werkelijk alles wat ook maar het minste beetje ecologisch onverantwoord is zal verboden of platbelast worden in een door de goegemeente oogluikend toegelaten vorm van ecofascisme. Ik durf m’n ecologische voetafdruk wat m’n job betreft niet te berekenen. Van hot naar her vliegen om met motoren te rijden en dat dan in een van bomen gemaakt magazine neerschrijven. Ik zal branden in de hel, althans als Lucifer nog een zwavelvuurtje zal mógen stoken. Ook al werk ik driekwart van m’n tijd gewoon aan de keukentafel. Maar privé doe ik het niet zo slecht, me dunkt. Ik kan de privévliegreizen die ik heb gemaakt op een vinger of drie tellen, met Barcelona als verste bestemming. Dit jaar gaan we andermaal niet op vakantie, omdat een groot deel van ons gerenoveerde huis geïsoleerd wordt. We kweken onze eigen groenten in een tuin die vol staat met dik 50 jaar oude fruitbomen, inclusief vogels en eekhoorns. En ik breng de kinderen zo veel mogelijk met de fiets naar school, waarbij ik al plog (al joggend zwerfvuil oprapen) lang voor dat een modewoord werd. Ik rijd ook privé niet eens zo veel met de auto of motor; maar dit jaar is na 12 jaar restaureren m’n 1972 Lancia Fulvia af en zou ik ook doodgraag enduro beginnen rijden.

Hoor ik daar Anuna, borst ontbloot en vuist in de lucht, op haar morele boerenpaard mijn richting uit komen galopperen? Met een hoop moraalridders in haar zog? Nu denk ik dat Anuna in haar bevlogenheid nog wel meevalt. Ik denk dat het haar vooral te doen is om bewustmaking van de politici, eerder dan eenieder een geweten schoppen tot we met z’n allen, gehuld in een jutezak, in een gat in de grond op een rauwe wortel zitten te knagen. Daarvoor gaat ze zelf te graag skiën, schat ik. Maar het is die horde ‘moraalridders’ in haar zog die ik niet vertrouw. Moraalridders als de bedrijven Umicore, Solvay of Unilever die na jarenlang CO2 uitstoten dat het geen naam heeft plots het groene licht hebben gezien en zich verenigd hebben in ‘Sign my Future’. Ik ben cynisch, of althans niet zo naïef om te geloven dat die bedrijven plots op de groene kar springen omdat de CEO’s bezorgd zijn om de toekomst van hun kinderen, laat staan de mijne, maar eerder om het extra winst genereren voor aandeelhouders, al dan niet met prijsstijgingen of gesubsidieerd door de staat – U en ik dus -voor hun ‘groene’ inspanningen. Moraalpolitici die plots groen uitslaan omdat ze het licht gezien hebben. Het licht dat electoraal gewin heet en uiteindelijk zal uitdraaien in het tot de waanzin toe belasten van pakweg rijden in al z’n vormen – niet omdat het klimaat daar beter van wordt, maar de staatskas des te meer. De milieuzones in steden uitbreiden over heel Vlaanderen is zo’n belasting, trouwens. Geruggensteund door een meeheulend gepeupel dat intussen zo dolgedraaid is dat het in staat is een bluts in de deur van m’n Lancia te trappen wegens ‘longkanker op wielen’.

En akkoord, iedereen zal inspanningen moeten leveren. Maar zolang pakweg Elon Musk in z’n privévliegtuig naar Oostende kan vliegen om daar te kijken of z’n ‘groene’ Tesla’s met een immens schip goed zijn aangekomen, nadat hij voor z’n plezier al een auto de ruimte heeft ingeschoten met een raket, als voorbereiding op zoiets decadents als ‘ruimtetoerisme,’ ga ik me echt niet schuldig voelen dat ik niet ga brossen, dan wel crossen in de bossen, nu het nog kan. En dat ik word nagestaard door die boomknuffelaar die net teruggevlogen komt van z’n yogasessies in pakweg Kathmandu zal me daarbij vierkant worst zijn. Echte worst. Gemaakt van vlees.