Over kijktechniek, op straat en op circuit, zijn al boeken vol geschreven. Daarin staat altijd hetzelfde – dat je ver voor je moet kijken – maar vaak met een net iets andere uitleg, die meestal ook niet zo heel duidelijk en afgelijnd is. Voer voor toogpraat met andere woorden, en dus past het onderwerp prima in deze rubriek.
Waar we het allemaal over eens zijn, is dat je best niet vlak voor je voorwiel kijkt, maar wel wat verder vooruit. Zowel op straat als op circuit. Ver voor je kijken zorgt dan ook letterlijk voor stabiliteit en rust. Daarbij is het ook zo dat je automatisch rijdt naar waar je kijkt, en hoe verder je vooruit of hoe dieper je een bocht inkijkt, hoe beter. Net als alle andere instructeurs en lesgevers was ook ik in mijn beginjaren als instructeur, ondertussen zowat twintig jaar geleden, heel uitgesproken en duidelijk in de theorie-uitleg over die kijktechniek, net omdat het zo belangrijk is.
Letterlijk
Totdat ik met een groep cursisten aan de rand van de baan stond, in Calafat in Spanje, tijdens een driedaagse stage van de Mertens Racing School. De bedoeling was om in groep naar een van de cursisten te kijken bij zijn doorkomst (we hadden nog geen on-board video toen…) en die te analyseren en corrigeren. Een van de cursisten heette Jonathan, was al wat ouder (ondertussen ben ik zelf ouder dan hij toen was, maar goed…) en was nog niet zo lang bezig met circuitrijden. Jonathan had niet de flair van de jonge garde om gezwind het circuit rond te gaan, maar was een aandachtige leerling die meteen alles uit de theorie consequent probeerde toe te passen. En dus ook bij de analyse van de chicane, waar onze groep had postgevat na de uitleg over de kijktechniek. Jonathan keek dus duidelijk zo ver mogelijk vooruit, tot aan het einde van het volgende rechte stuk, maar hij miste daarbij letterlijk de chicane en ging zo goed als voluit rechtdoor. Over de hoge curbs die Calafat zo kenmerken, door het gras en zo terug de baan op. Tot groot jolijt van de hele groep en achteraf ook van Jonathan zelf (die sinds die dag door het leven gaat als Endur-Jo), die zijn stunt verklaarde met een heel simpel: “Ik had de chicane niet gezien want ik keek al naar het einde van het volgende rechte stuk.” Niks tegenin te brengen natuurlijk, want Endur-Jo had gewoon letterlijk toegepast wat ik hem verteld had.
2 à 3 seconden
En dus, toen ik enkele jaren later zelf een boek schreef over rij- en kijktechniek, zag ik Endur-Jo in mijn herinneringen passeren en zocht ik een manier om uit te leggen dat je inderdaad ver voor je moet kijken op circuit, maar ook weer niet té ver. Soms 200 meter, soms 100 meter, maar soms dan toch maar weer slechts 20 meter ver, zodat je ook de curbstone in de tweede bocht van een chicane gezien hebt. En dus moet je niet in afstand vooruitkijken, maar in de tijd: zowat twee à drie seconden, afhankelijk van hoe snel je zelf reageert en waar je je comfortabel bij voelt. Die twee seconden laten je toe om je rijlijn nog te corrigeren, te anticiperen op het remmen en gasgeven en in te sturen waar je wil zijn. Die twee seconden zorgen er ook voor dat je in trage fases (chicanes!) minder ver voor je kijkt dan in snelle zwiepers.
Perifeer zicht
Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat er iets is dat nog veel belangrijker is dan ver voor je kijken: namelijk ook je perifeer zicht gebruiken, zijnde dat wat je in je ooghoeken ziet passeren zonder er eigenlijk op te letten. Dat klinkt moeilijk en dat is het in het begin ook, maar het is pas door te wennen aan het gebruik van je perifeer zicht dat je zowel ver voor je kunt kijken als ronde na ronde de apex kunt halen als juist langs de witte lijn te scheren in die blinde bocht. En wie denkt dat hij niet weet hoe hij zijn perifeer zicht moet gebruiken, is er ook nog goed nieuws: iedereen die weleens ’s nachts met de auto een tegenligger met grootlicht is tegengekomen, weet dat je daar niet naar kijkt, maar veeleer wegkijkt. En ook al kijk je dan weg, dan nog slaag je erin om de weg voor je in de gaten te houden via hetgeen je nog ziet in je ooghoeken. Je perifeer zicht, dus…
In vervlogen tijden stond aan de overkant van de straat vaak de GSX-R1100 van de beruchte buurman ‘Peter’ op de stoep. Mijn held kwam elke
Vroeger was het leven simpel, dat weten we allemaal. Als motorrijder wist je perfect wat je moest doen als je een straatmotor wilde gebruiken op
Even terug naar Le Luc, januari 2001. De eerste testen met de MV Agusta racemotoren, in aanwezigheid en onder instructie van een delegatie Italiaanse ingenieurs.
