Florine brommert: Une crevaison

De jeugd niet meer motorgek? Florine Waeyaert (16) bewijst het tegendeel! In deze minicolumn kan je Florines eerste stappen in de motorwereld volgen.

Het was een typische winterse donderdagochtend: de schoolgoesting onder nul en de zonnestralen op één hand te tellen. Maar zonnestralen of niet, het was tenminste droog. Meer was er niet nodig om mijn favoriete vervoermiddel uit zijn winterstalling te halen. Ik zag mezelf onder de stralende zon het toerental opdrijven met de wind in mijn haar.

Eens buiten stond ik echter al snel met de voeten op de grond. Het was dan misschien wel droog, warm was het zeker niet, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik trok mijn winterjas en dikke handschoenen aan en weg was ik … na één keer stilvallen, tenminste, ik moest er even terug inkomen.

Nadat ik de eerste modderpoel doorgebaggerd had, had ik al spijt van de keuze die ik vijf minuten eerder had gemaakt: ‘Een regenpak? Zo erg zal het wel niet zijn.’ Wat bleek? Op een koude winterochtend is een kwalitatief regenpak geen overbodige luxe. Mijn jeansbroek werd niet plots magisch waterdicht en ik stond dus om half negen met kletsnatte broekspijpen op het schoolplein.

Maar kom, koude tenen betekenen het einde van de wereld niet. De voorbije twintig minuten waren namelijk het startschot geweest voor het brommerseizoen, dus de volgende hoopvolle maar licht onrealistische gedachte schoot me weer te binnen: vanaf nu zullen de temperaturen razendsnel stijgen en mijn ervaring zal fors toenemen! Met andere woorden: wie of wat staat mij nu nog in de weg?!

Na weer een extreem boeiende lesdag kon ik mijn tocht richting huis beginnen, met slechts een minimale hoeveelheid slijk aan mijn vers gewassen rijtuig. Op een houten bruggetje gleed ik een beetje weg, wellicht omdat het wegdek nog nat en koud was. Niets ergs, maar na weer een kilometer te hebben afgelegd begon het toch echt moeilijk te worden om nog in een rechte lijn te rijden. Ik stopte en kon niet direct een reden vinden, maar het ging van kwaad naar erger. Ik waande me in de Efteling, zwalpte driftend over het fietspad en besloot dan toch echt eens grondig te kijken.

Mijn gevoel van onoverwinnelijkheid verdween als sneeuw voor de zon toen bleek dat ik door een spijkertje van drie centimeter aan de kant gedwongen was. Platte band, ‘une crevaison’ volgens die van Frans. Na een snel telefoontje met mijn vaste hulplijn (de man met het busje) bleek dat ik er alleen voor stond en dat die brommer zichzelf niet naar huis ging duwen. Dus jas uit, helm af en de tocht kon beginnen.

Na vijftig meter gutste het zweet over mijn voorhoofd en deed mijn rug pijn van mijn zware boekentas, maar thuis was ik nog lang niet. Na een korte drinkpauze bij mijn grootouders begon de zon te zakken en was het toch tijd om mijn calvarietocht voort te zetten. Wat een leed. Eens thuis werd mijn rode hoofd op gelach onthaald, maar een groot drama was zo’n nageltje uiteindelijk toch niet want de man met het busje bleek over een bandenreparatiesetje te beschikken. Kortom, drie dagen later reed ik dezelfde route met wat extra spiermassa en weer een stoer verhaal erbij!

Florine Waeyaert