Kort getest: Moto Guzzi V100 Mandello S

Er waait al enige tijd een frisse wind over het Comomeer. Na de succesvolle entree van de V85 TT is het nu aan de V100 Mandello om Moto Guzzi weer op de kaart te zetten.

De V100 Mandello is, zeker voor Guzzi, op meerdere vlakken een baanbrekende motor. Het meest opvallende is natuurlijk de volledig nieuwe ontwikkelde 1.045cc 90° V-twin die voor het eerst in de geschiedenis van het merk is uitgerust met, hou je vast, vloeistofkoeling! Dat staat in Italië gelijk aan vloeken in de Sint-Pietersbasiliek en ananas bestellen op je pizza. Pure heiligschennis. Of toch niet? Immers, ook Guzzi moet mee met z’n tijd (en Euro5-nomering). Uiteindelijk schopt de in de lengterichting geplaatste tweecilinder het tot 115 pk bij 8.700 tpm en een koppelpiek van 105 Nm bij 6.750 tpm.

Mocht je oog gevallen zijn op de radiateur, dan zal je ook zijn opgevallen dat de uitlaatbochten niet langs de voorkant de cilinderkoppen verlaten, maar langs de zijkant. Oftewel, de ingenieurs hebben de koppen 90° gedraaid; de inlaatzijde bevindt zich nu aan de binnenkant (aan het zicht onttrokken onder de tank) en de uitlaatzijde aan de zijkant. Optisch is het even wennen, maar het heeft twee praktische voordelen: de beenruimte is aanzienlijk toegenomen en het inlaattraject is nu veel efficiënter. Win-win. Het is bijna zo voor de hand liggend dat je je afvraagt waarom ze daar niet eerder opgekomen zijn…

En het werkt. Opstappen is sowieso een fluitje van een cent met een zadelhoogte van 815 mm en eenmaal aan boord voelt het allemaal heel goed aan, zo merk ik als we een paar vlotte snelwegkilometers onder de wielen laten rollen. De zitpositie is mooi uitgebalanceerd met een aangename kniehoek, stuurhelften precies op de juiste hoogte, een breed en goed gepolsterd zadel en een aangename windbescherming.

Dat brengt ons naadloos bij de volgende nieuwigheid op deze Mandello V100: de adaptieve aerodynamica. Los van het elektrisch verstelbare windscherm (top) doet deze Guzzi het ook nog met twee deflectoren aan weerszijden van de tank. Die klappen open vanaf een bepaalde snelheid en sluiten weer zodra je 20 km/u langzamer rijdt. Of het echt verschil maakt is door het uitblijven van serieuze snelwegkilometers moeilijk in te schatten, maar Guzzi zegt dat deflectoren en ruitje samen goed zijn voor 22 % minder winddruk.

Met het korte stukje snelweg achter de rug is het nu tijd voor de echte stuurbaantjes. Waarbij we meteen de kanttekening maken dat de Mandello S standaard is uitgerust met semi-actief Öhlins Smart EC 2.0 veerwerk rondom. De standaardversie doet het met een analoge Kayaba set. Verder beschikt de S over een two-tone kleurstelling, up/down quickshifter, bandenspanningsmeter, verwarmde handvatten en Guzzi MIA voor smartphoneconnectiviteit.

Het semi-actieve Öhlins schotelt je een breed spectrum voor; van ‘zeer comfortabel’ in de Touring-modus tot ‘sportief stug’ in Sport en alles daartussenin. Guzzi heeft in de vier rijmodi al een en ander voorgekookt, maar mocht je iets minder demping willen of wat meer ondersteuning bij het remmen, dan kan je dat zelf ook nog finetunen.

In de praktijk strijkt het veerwerk het bij tijd en wijle pokdalige Italiaanse asfalt mooi strak, al mis ik uiteindelijk wel wat gevoel in de voorkant – zeker als het tempo opgeschroefd wordt. Met de rijmodus in Sport knopen we de bochtensecties intussen met een stevig tempo aan elkaar. De Guzzi is typisch zo’n ‘valse trage’, het gaat harder dan je denkt. Dat zit natuurlijk deels in het karakter van de dikke twin met z’n relatief lange slag, tegelijkertijd zou je onderin wel wat meer peper verwachten.

Hetzelfde geldt voor inhaalacties; denk niet dat je surfend op een dikke koppelgolf wel even langs een vrachtwagen sjeest, je zal actief in de versnellingsbak op zoek moeten naar meer motorisch vuur. Heb je dat eenmaal gevonden (voorbij de 3.500 tpm) dan gaat de V100 er ook serieus vandoor, maar je verwacht van onderuit stiekem toch iets meer… Bovendien benadrukt dat alles de matig opererende zesbak. De voorremmen werken dan weer uitstekend, het subtiele samenspel tussen de radiale Brembo remcilinder en dito remklauwen vraagt nooit om meer dan twee vingers. Helaas stelt de achterrem teleur, het ding mist gevoel en kracht.

Conclusie
Met de V100 Mandello volgt Guzzi de ingezette koers van de V85 TT; die van een mooi uitgebalanceerde motor met een prima afwerking, uitmuntende ergonomie, rijke basisuitrusting en – o zo belangrijk – een zeer sympathiek voorkomen. Er zijn motoren die beter presteren, maar die je na een rit direct weer vergeten bent. Daar is op deze Guzzi absoluut geen sprake van, hij kruipt echt onder je huid. Heb je sportieve ambities dan mist de V100 motorisch wel wat vuur en de versnellingsbak is er eentje voor doorzetters. Weeg voor jezelf af tot welke categorie je behoort, maar hoe je het ook draait of keert: als complete allrounder is deze V100 Mandello echt een schot in de roos.

Lees het volledige verslag in KicXstart november 2022 en Motorrijder november 2022

Plus- en minpunten
+ Mooi gemaakt
+ Aangename allrounder
+ Puike ergonomie
– Blok mist ‘oomph’ van onderuit
– Stroperige versnellingsbak
– Weke achterrem

Motor: 1.042cc, 4 kl./cil., vloeistofgekoelde 90° V-twin
Boring x slag:  96 x 72 mm
Compressieverhouding:         12,6:1
Max. vermogen:         115 pk @ 8.700 tpm
Max. koppel: 105 Nm @ 6.750 tpm
Zithoogte:       815 mm
Tankinhoud:   17 l.
Gewicht:         233 kg (rijklaar)
Prijs België: € 17.999,- (standaard: € 15.499,-)
Prijs Nederland: € 20.299,- (standaard: € 17.399,-)

Tekst Randy van der Wal • Fotografie Moto Guzzi