Kort getest: Ultraviolette F77 Mach 2 en F77 SuperStreet

Het Indiase Ultraviolette pakte op de jongste Eicma stevig uit met onder andere de F99, een futuristisch getekende elektrische racemotor met adaptieve aerodynamica. Zoals in ‘hoe sneller je rijdt, hoe meer windbescherming je krijgt’, met dank aan de informatie die de IMU verstrekt. Op die F99 is het nog eventjes wachten (als die überhaupt al naar de Benelux komt), met de F77 Mach 2 en de F77 SuperStreet konden we wel op pad. En hoewel je dat duo met een A1-rijbewijs mag besturen (da’s dus de 125cc-categorie) viel dat beslist niet tegen.

Zit je op de SuperStreet wat rechter en op de Mach 2 (met clip-ons) iets meer voorover, voor beide motoren geldt wel dat de zit ruim genoeg is. De voetsteunen staan een tikje breed, al wordt dat gevoel vooral ingegeven door hoe smal de ‘tank’ is. De ergonomie is uitgekiend, zelfs voor deze grote Hollander (1,86m) passen de twee Ultraviolettes prima, met een stevig maar niet overdreven hard zadel, terwijl zowel de clip-ons als het stuur voor het gevoel logisch in de handen vallen.

Wat de zithouding betreft – het enige échte verschil tussen de twee – heeft de F77 SuperStreet mijn voorkeur. Lekker breed stuur, iets meer rechtop, toch sportief. Doet denken aan een KTM 390 Duke en dat is een vaststelling, geen klacht. De meegereisde Indiase slimmeriken achter Ultraviolettes eerste introductie op Europese bodem geven overigens gelijk toe dat ze goed naar de kleine KTM gekeken hebben. De in India geproduceerde 390 Duke valt ginds blijkbaar even goed in de smaak als hier.

Slim
De F77’s zijn ontworpen om zo veel mogelijk als ‘gewone’ motoren te rijden, maar dan slimmer. Zo smart als je smartphone. Het TFT-dashboard is helder (maar zit wel zo laag dat het uit je blikveld valt) en de bediening is slim, uitgebreid en intuïtief. Regeneratief remmen stel je on the go zelf in met simpele drukknoppen en heeft een leuk extraatje in de aanbieding. Staat de re-gen in een hogere stand en rond je een bocht met gesloten gashendel, dan werkt de energierecuperatie als een soort van slepende achterrem.

Straaljagerterminologie
Ook de rijmodi spreken voor zich. Of toch qua instelmogelijkheden, want de namen dwingen je wenkbrauwen wel in een frons. Op de Ultraviolette geen Eco, Street of Sport rijmodi, maar wel straaljagerterminologie als Glide, Combat en Ballistic. Met elk hun vermogensafgifte, waarbij tractiecontrole apart eenvoudig instelbaar is.

Glide is de ‘thuiskomermodus’ en zal weinigen kunnen bekoren, met Combat kan je de 40,2 piek-pk’s er al beter uitpersen, Ballistic is met afstand de pretmodus. Zeker wanneer je bedenkt dat je met een A1-rijbewijs al op dit duo mag stappen, weinig 125cc’tjes hebben 100 Nm koppel en effectief dus bijna net zoveel vermogen als een A2-fiets. Los daarvan zijn de benamingen als Combat en Ballistic misschien wat over the top, maar de F77’s zijn dat niet.

Weinig mis mee
Vergelijkbare elektrische motoren melk je steevast met een rotgang uit door de brute acceleratie van direct beschikbaar elektrisch koppel. Als je dat van de F77 verwacht, kom je bedrogen uit. Hij accelereert vlot, maar niet zo bizar als veel concullega-elektrieken. Traag is het niet; zo’n beetje wat je van iedere andere motor met 40 pk zou verwachten. Vlot, bruikbaar en leuk.

Omdat je niet steeds spreekwoordelijk tegen de toerenbegrenzer aan loopt te stuiteren, gaat de accu langer mee. En dat was het idee ook. Zo kon het accupakket compacter en de motor lichter uitgevoerd worden. Hoewel 207 rijklare kilo’s niet weinig is, is het gewicht voor het segment echt wel prima. Bovendien voelt de F77 lichter aan omdat Ultraviolette het zwaartepunt goed uitgevogeld heeft. Ook met de opgegeven actieradius is weinig mis: 231 kilometer voor de stad, 143 kilometer met snelweggebruik.

Kink in de kabel
Al zit er wel een kleine kink in de kabel want als je aan de Ballistic pretmodus gehecht bent, moet je weten dat je die mag uitzwaaien als de batterijstatus onder de 30% zakt. En dat gaat vrij plots. Onder het rijden mis je dan opeens power, al heb je nog wel de topsnelheid van 139 km/u tot je beschikking. Met nog 20% elektriciteit in de batterij wordt ook de Combat modus uitgeschakeld zodat je met de Glide rijmodus en de bijhorende topsnelheid van tachtig kilometer per uur huiswaarts zal moeten. Geen pretje.

Zolang je niet onder die twintig procent komt, is deze Ultraviolette echt wel een toffe beginnersmotor of een tweede machine voor woon-werkrijders, want de F77 Mach 2 en SuperStreet rijden zo leuk als veel andere A2-machines. De afwerking is prima, de ByBre remmen (Aziatische Brembo’s dus) zijn van hetzelfde soort als op een KTM 390 Duke en laten zich prima doseren met veel vertraging, maar zonder extreme bite. Of anders gesteld: correct voor een motor uit deze categorie.

De in India gemaakte upside-down vork en monoshock zijn vriendelijk gedempt: niet super strak, maar ook niet vaag. Er is balans. De meeste oneffenheden worden correct gefilterd. Ga je iets te enthousiast van een drempel af, dan slaat de voorvork wel snel door. De veervoorspanning is instelbaar, dus daar valt mogelijk nog wat soelaas vrij te spelen.

Software updaten
Er valt dus her en der nog wel wat op te merken over de eerste modellen die Ultraviolette op Europa loslaat. Al moet je die verbeterpuntjes in een budgettaire context plaatsen, want met een introductieprijs van 10.199 euro voor de Mach 2 en 10.599 euro voor de SuperStreet zijn de twee nieuwkomers best concurrentieel geprijsd. En da’s in elektroland al een prestatie op zich. Een KTM 390 Duke, als we die er nog maar eens bijnemen als referentie, is met 6.699 euro een pak goedkoper, maar die moet je wel om de zoveel kilometer vol benzine gooien om ‘m aan de gang te houden.

De Ultraviolettes doen het met een oplaadbeurt van 2,5 uur (van 20% tot 80%) voor beduidend minder duiten. Die laadtijd is aan de lange kant, opladen moet immers gewoon aan het stopcontact want snellaadtechnologie hebben de Ultraviolettes niet. Nog niet. Want dat is bovenal wat deze Indiase machines zo smart als je smartphone maakt: er is constante ontwikkeling en de klant profiteert daar via updates meteen van. Net zoals je telefoon elke week een beetje slimmer en beter wordt.

CONCLUSIE
Dit duo staat er knap bij, met toffe details en verfrissende designkeuzes. Van de voorvorkkappen tot een serieus achterbrugontwerp en het strak afgewerkte, allesomvattende bodywork: er staat echt wel wat. Qua rijden zijn de Ultraviolettes behoorlijk tot prima voor elkaar. Elektronisch zelfs meer dan prima. De remmen zijn goed, de vering staat z’n mannetje wel en het rijdt vertrouwd. Al zou dat vertrouwen nog beter kunnen met banden van een merk waar je wel al van gehoord hebt (voor de volledigheid: MRF is een Aziatische partner van Pirelli). Al met al een goede eerste zet van Ultraviolette en het belooft enkel nog interessanter te worden, want de Ultraviolette F77 Mach 2 en F77 SuperStreet voelen zeker niet als beginnersgeluk. Allesbehalve.

Plus- en minpunten
+ Met A1 stiekem toch 40 pk
+ Slim wordt elke dag slimmer
+ Scherpe prijs
– Voor dat geld kies je uit veel benzinemotoren
– Laadtijd en actieradius zijn niet top
– Nieuw merk = toch spannend

Ultraviolette F77 Mach 2 & SuperStreet
Motor:                   Permanente magneet AC-motor
Nomimaal vermogen:                9,5 kW (12,92 pk) @ 3.000 tpm
Max. vermogen:            30 kW (40,8 pk)
Max. koppel:   100 Nm
Laadtijd:             20-80%: 2 uur, 30 minuten
Actieradius:     231 km (stad)/143 km (snelweg)
Transmissie:   kettingaandrijving (incl. achteruit)
Frame:                  stalen vakwerkframe met aluminium balhoofd
Voorvering:       41 mm UPSD vork, veervoorspanning instelbaar, veerweg n.b.
Achtervering: monoshock, veervoorspanning instelbaar, veerweg n.b.
Voorrem:            320 mm schijf met radiaal gemonteerde ByBre vierzuigerremklauw, ABS
Achterrem:       230 mm schijf met enkelzuigerklauw, ABS
Banden voor/achter: 110/70-R17 / 150/60-R17 (MRF)
Wielbasis:         1.340 mm
Gewicht: 207 kg (rijklaar)
Zithoogte:          800 mm
Accucapaciteit:             10,3 kWh
Prijs België:      € 10.199,-
Prijs Nederland: € 10.599,-

Tekst Nick Enghardt • Fotografie Pien Meppelink & Andrew Walkinshaw