Kort getest: Yamaha MT-09

Toen Yamaha in 2005 de eerste Master of Torque uitbracht, was dat letterlijk een donderslag bij heldere hemel. De MT-01 zag er zo spectaculair uit en donderde zo keihard uit z’n dubbele ‘under seat pipes’ dat iedereen hem gezien én gehoord had. Vanwege de prijs, het gewicht en de eh, nogal uitgesproken rijeigenschappen werd de MT-01 geen verkoopsucces, iets wat je van de MT’s die later volgden niet kunt zeggen.

De MT-09 die dit jaar zijn tiende verjaardag viert, staat met wereldwijd tweehonderdduizend verkochte exemplaren in de top drie van Yamaha’s bestverkopende machines ooit; en het ziet ernaar uit dat ze daar met de vierde generatie van de MT-09 nog een pak bij gaan doen.

In vergelijking met de meeste andere roadsters hadden de MT-09’s van de vorige generaties een vrij hoog geplaatst stuur, wat de controle over de voortrein niet ten goede kwam. Yamaha hertekende de zithouding door de stuuruiteinden 34 mm lager en anderhalve millimeter verder naar achteren te zetten, terwijl de voetsteunen een kleine centimeter hoger en drie centimeter verder naar achteren kwamen te staan. En daar kan ik meteen van zeggen dat het twee gevolgen heeft.

Ten eerste is het gevoel in de voortrein nu wel degelijk van de partij, de MT-09 vindt rijwieltechnisch een heel fijn evenwicht tussen stabiliteit in lange doordraaiers en het flik-flak overgooien in snelle bochtencombinaties. Dat deel van het plaatje klopt dus perfect. Kleine keerzijde van de medaille is dat motorrijders van meer dan 1,80 meter bij langere ritten toch een beetje in de problemen komen met de kniehoek. Het zadel biedt weinig ruimte tot verzitten en met de wat krappere kniehoek moet je na een paar uur gassen toch al wat gaan turnen op het zadel om de hamstrings te ontlasten.

Ik heb voor de testrit mijn huiswerk gemaakt en zowaar de Yamaha MyRide-app en de Garmin Street Cross app gedownload, met die twee gratis applicaties kan je immers het 5” TFT-dashboard omvormen tot een modern navigatiesysteem. Yamaha is me echter te snel af geweest door onder het zadel van alle testmotoren een telefoon te verstoppen zodat de navigatie al voorzien is. Kijk, dat heet dan vooruitdenken.

Met een lange druk op de Home-knop op de linker stuurhelft switch je on the fly tussen het dashboard en de navigatie, superhandig. Van de vier beschikbare dashboardlay-outs vallen er voor mij al meteen een paar af vanwege de heel matige afleesbaarheid, optie twee geniet finaal mijn voorkeur omdat de balkvormige toerenteller daar het best af te lezen valt.

De startknop oogt vertrouwd, net als de sound die meteen opwelt. Yamaha heeft serieuze inspanningen geleverd om het motorgeluid voor de omgeving tot een minimum te beperken, terwijl de hertekende luchtinlaten en de bijhorende inlaatsound juist de beleving voor de motorrijder naar een hoger niveau tillen. Aan lage snelheid bij het wegrijden van het hotel voelt de MT-09 al prima in balans aan, als de weg zich opent en het tempo omhooggaat wordt dat eerste gevoel alleen maar bevestigd en versterkt.

De up/down quickshifter die Yamaha vorig jaar op de Tracer 9 GT+ introduceerde is simpelweg een juweel. Ongeacht de gasstand en de acceleratie of de vertraging kan je altijd op- of afschakelen. En hoewel de koppeling zich heel verfijnd laat bedienen, is een quickshifter van een dergelijke kwaliteit altijd een meerwaarde op een motor. Redelijk briljant. Of je veel of weinig schakelt hangt trouwens volledig van jezelf af, want het werkgebied van de CP3 lijkt wel eindeloos. Heb je zin om een opeenvolging van bochtjes in vierde versnelling af te haspelen en de tussensprintjes op koppel te rijden? Doe maar. Eerder goesting om diezelfde bochtenreeks in tweede versnelling af te jakkeren met een toerenteller die met de begrenzer flirt? Be my guest, de MT-09 vindt het allemaal goed.

Wat remmen en vering betreft, kan ik de MT-09 op geen fout betrappen. Als een motor vanaf de eerste bocht en de eerste verkeersdrempel aanvoelt als een machine waarmee je al tien jaar rijdt, dan zit het echt wel goed. De remmen hebben genoeg bijtkracht en progressiviteit terwijl de vering de hele dag geen steek liet vallen.

Qua elektronica valt er flink wat in te stellen. Naast de drie standaard rijmodi (Street, Sport, Rain) die je naar hartenlust kunt finetunen, zijn er nog twee custom rijmodi die je op de motor of in de Yamaha MyRide App vanaf het spreekwoordelijke witte blad zelf configureert. Ik beperk mij tot Street en Sport, waarbij in de laatste modus de motor iets directer aan het gas hangt en de elektronische vangnetten wat later worden uitgegooid. Op een heel bochtig stuk met wat gladder asfalt gaat mijn voorkeur uit naar de Street rijmodus, in die stand rolt het vermogen er het soepelst uit en geeft de haarfijn acterende tractiecontrole net wat meer vertrouwen. Wisselen tussen de rijmodi kan enkel met gesloten gas en kost wat tijd, nagenoeg alle andere parameters van de elektronica moet je in stilstand programmeren.

Conclusie Toen Yamaha de MT-09 lanceerde en daarvoor een driecilinder ontwikkelde, was dat niks anders dan een gewaagde gok. Het bleek vanaf de eerste versie een sensationele motor die door een sterke marketingcampagne in sneltempo uitgroeide tot een commercieel succes. Met de vierde generatie zet de MT-09 weer een serieuze stap voorwaarts. De hertekende zithouding werkt, het blok schittert als nooit tevoren dankzij de toevoeging van de magistrale quickshifter en het pretpakket komt aan een interessant tarief.

Lees de volledige test in Motorrijder april 2024

Plus- en minpunten
+ Die driecilinder
+ Die quickshifter
+  Dat rijwielgedeelte
–  Beetje krap voor grotere motorrijders
– Zitcomfort op langere afstand
– Bediening richtingaanwijzers

Motor: 890cc, 4 kl./cil., vloeistofgekoelde drie-in-lijn
Boring x slag: 78,0 x 62,1 mm
Compressieverhouding: 11,5:1
Max. vermogen: 119 pk @ 10.000 tpm
Max. koppel: 93 Nm @ 7.000 tpm
Brandstofvoorziening: injectie
Transmissie: zesbak, slipperclutch, ketting
Frame: aluminium brugframe
Voorvering: UPSD met 41 mm vorkpoten, veerweg 130 mm, veervoorspanning en uitgaande demping instelbaar
Achtervering: monoshock, veerweg 117 mm, veervoorspanning en uitgaande demping instelbaar
Voorrem: 298 mm schijven met radiaal gemonteerde vierzuigerremklauwen, bochten-ABS
Achterrem: 245 mm schijf met enkelzuigerremklauw, bochten-ABS
Banden voor/achter: 120/70-ZR17 / 180/55-R17 (Bridgestone S23 M)
Wielbasis: 1.430 mm
Balhoofdhoek/naloop: 24,4° / 108 mm
Gewicht: 193 kg (rijklaar)
Zithoogte: 825 mm
Tankinhoud: 14 l
Prijs België: € 11.099,-
Prijs Nederland: € 12.499,-

Tekst Bart De Schampheleire • Fotografie Yamaha/Ant Productions