Kort getest: Yamaha Tracer 7 GT

Eigenlijk zouden we onszelf een paar uur naar de strafhoek moeten verbannen, inclusief ezelsoren op onze kop. Want hoewel Yamaha de Tracer 7 GT al voor modeljaar 2023 grondig vernieuwde, hadden we de motor nog niet in test. Al moeten we misschien ook een beetje Yamaha met de vinger wijzen, want behalve een persberichtje werd er vorig jaar met geen woord over de nieuwkomer gerept. Een gebrek aan ambitie? Hoog tijd om het uit te zoeken.

Dat de Tracer 7 GT vorig jaar zo onder de radar bleef, is ook weer niet zo heel verwonderlijk. De Tracer 7 is immers op hetzelfde platform gebouwd als de populaire MT-07 naked en de immens populaire Ténéré (in al zijn varianten), dan moet je het wel verdomd hard van de daken schreeuwen om in dat gezelschap aandacht te krijgen.

Tegelijk moet je jezelf ook afvragen of Yamaha met de Tracer 7 GT de mogelijkheden van het platform niet te ver oprekt. Zeventig pk kan immers wel volstaan om een budgetvriendelijke naked of een inspirerende, lichte allroad te bouwen, voor een échte toermotor lijkt die paardenstal vrij beperkt.

Je hoort uiteraard alles in zijn context te zien en het allerbelangrijkste verkoopargument van de Tracer 7 GT is dat je voor 10.599 euro een compleet uitgeruste toermotor koopt, inclusief hoger windscherm, comfortzadel, zijkoffers én Yamaha-badge; dus betrouwbare Japanse techniek met een degelijke restwaarde als je na twee-drie jaar besluit om naar een zwaardere toermotor door te groeien.

In Midnight Black is de Tracer 7 GT een elegante verschijning, alleen de 41 mm conventionele voorvork ziet er een beetje iel uit. Dat had wat ons betreft een wat sexyer upside-down vork mogen zijn. De standaard zijkoffers zijn zo oud dat ze nog dienst deden op de FJR1300, om de Tracer 7 GT rank te houden zijn de kofferdeksels platte exemplaren. Dat helpt dus om met vertrouwen door de file te snijden, maar wat je ook probeert, een integraalhelm krijg je er met de beste wil van de wereld niet in.

De zijkoffers behoren tot de standaarduitrusting van de GT en zijn opgehangen aan een kofferrek dat eveneens dienstdoet als versteviging van het subframe. De constructie uit één deel is tegelijk ook de montageplaat van de topkoffer, of je gebruikt ‘m als bagagerek. Dat de onderkant van de handgrepen voor de passagier met ergonomisch gevormd rubber zijn afgewerkt is een geniaal extraatje dat het comfort van de duo ten goede komt. Eigenlijk zou dit op elke toermotor die naam waardig moeten zitten. Dat het bagagerek een maximale belasting heeft van amper vijf kilogram is dan weer een afknapper.

Het grote windscherm van de Tracer 7 Gran Turismo kan je met een superhandig systeem al rijdend traploos in hoogte verstellen, het comfortzadel is niet in hoogte te verstellen en de zijkanten van de tank zijn met rubbers bekleed. Het 5” TFT-dashboard heeft smartphoneconnectiviteit en twee lay-outs, de bediening met het draaiwieltje op de rechter stuurhelft is wat achterhaald en scoort middelmatig op vlak van gebruiksvriendelijk.

Rijmodi en tractiecontrole zijn er niet, net zomin als handvatverwarming. Eerste twee mis je niet … die laatste dan weer wel. Heb je ambitie om door weer en wind kilometers te maken met de Tracer 7 GT, investeer dan in handvatverwarming (193 euro) en een middenbok (248 euro) om de motor gemakkelijker te kunnen beladen en om de ketting te smeren zonder je in 47 bochten te moeten wringen.

Met een rijklaargewicht van 203 kilo en een zithoogte van 835 mm hoort de Tracer 7 GT bij de meest toegankelijke toermotoren voor iets kleinere motorrijders. Met mijn 1,82 meter zit ik nog net comfortabel op de twin, iedereen die meer dan 1,85 meter tegen de meetlat zet zal zich dubbel moeten vouwen.

Het stuur is zeker niet te breed en staat vrij hoog, de dwarsverbinding tussen de stuurhelften die tegelijk als montagebeugel voor de weinig functionele handkappen fungeert is jammer genoeg foeilelijk. Het dashboard is goed afleesbaar in alle omstandigheden, maar brengt wel veel informatie op een vrij kleine oppervlakte samen. Wil je minder info voor je neus, dan moet je de tweede lay-out van het dashboard kiezen maar switchen van de ene naar de andere lay-out vereist wat zoekwerk in de menustructuur.

De TFT wordt geflankeerd door een USB-stekker en een 12V-stekker, ideaal om je navigatie op aan te sluiten en het avontuur op te zoeken. De paralleltwin start zonder horten of stoten en klinkt vanaf de eerste krukasomwentelingen geciviliseerd, nog voor je een meter gereden hebt voel je dat Yamaha al duizenden exemplaren van deze krachtbron heeft gebouwd.

De CP2 klinkt minder pruttelig dan de meeste van zijn concurrenten, tegelijk trilt hij ook iets meer en die trillingen blijven de hele rit prominent aanwezig in handvatten, zadel en voetsteunen. Op een MT-07 stuntbike of een Ténéré allroad neem je die trillingen al snel voor lief, op een GT waarmee je toch wel wat (snelweg)kilometers wil afwerken stoort dat sneller.

Voor sologebruik volstaan de 73 pk en 67 newtonmeters koppel ruimschoots, de paralleltwin is meer dan soepel genoeg om van koppel naar vermogen door te spurten. De optionele quickshifter (enkel up) kost exclusief montage 217 euro, maar is niet de meest verfijnde op Moeder Aarde en de aansluiting van de bekabeling lijkt het werk van een hobbyist. De gasrespons is voorbeeldig en dat is maar goed ook want een elektronisch vangnet in de vorm van tractiecontrole is er niet. Het ABS komt dan weer wel vrij snel tussenbeide, wat het gemoed van de minder ervaren motorrijder goed zal doen.

Voor de rest laat het rijgedrag van de Tracer 7 GT zich met één woord omschrijven: gemakkelijk. Insturen vergt amper inspanning en hoewel de vering basic oogt levert het in de standaard afstelling al prima werk. De voorvork en de schokdemper achter kan je trouwens instellen op vlak van veervoorspanning en uitgaande demping. De axiaal gemonteerde tweezuiger remklauwen in het voorwiel zijn op papier eveneens nogal basic, voor 98 % van de Tracer 7 GT kopers zullen ze aan de verwachtingen voldoen.

Cruisend met 130 kilometer per uur op de snelweg is de GT heerlijk stabiel. De windbescherming van het bovenlichaam is prima, de handkappen zijn eerder esthetische opsmuk. Het zadel is best comfortabel zodat je zonder morren minstens driehonderd kilometer ver rijdt met de zeventien liter brandstof in de tank.

Conclusie De Yamaha Tracer 7 GT is absoluut geen verkeerde motor, verre van zelfs, maar het verbaast tegelijk niet dat hij een beetje onder de radar passeerde. Simpelweg omdat hij nergens de bal misslaat en evenzeer omdat hij je niet van je sokken blaast. Wie grotere toermotoren gewend is vraagt zich ongetwijfeld af wie een Tracer 7 GT koopt, op echt lange afstanden is een wat grotere cilinderinhoud en het bijhorende koppel een serieus pluspunt. Toch is de Tracer 7 GT beslist een motor met een bestaansreden want de groep van beginnende toerrijders en de motortoeristen die wat kleiner en lichter zijn is groot. Heb je na twee jaar aan het stuur van de Tracer 7 GT de kneepjes van het vak in de vingers, dan groei je moeiteloos door naar een Tracer 9 GT.  

Plus- en minpunten
+ Scherpe prijs
+ Geen turbulenties
+  Flinke actieradius
–  Beetje krap voor grotere motorrijders
– Weinig intuïtieve dashboardbediening
– Middenbok niet standaard

Lees de volledige test in Toeren 2024

Yamaha Tracer 7 GT
Motor: 689cc, 4 kl./cil., vloeistofgekoelde paralleltwin
Boring x slag: 80,0 x 68,6 mm
Compressieverhouding: 11,5:1
Max. vermogen: 73,5 pk @ 8.750 tpm
Max. koppel: 67 Nm @ 7.500 tpm
Brandstofvoorziening: injectie
Transmissie: zesbak, ketting
Frame: aluminium brugframe
Voorvering: 41 mm telescoopvork, veervoorspanning en uitgaande demping instelbaar, veerweg 130 mm
Achtervering: monoshock, veervoorspanning en uitgaande demping instelbaar, veerweg 142 mm
Voorrem: 298 mm schijven met axiaal gemonteerde tweezuigerremklauwen, ABS
Achterrem: 245 mm schijf met enkelzuigerremklauw, ABS
Banden voor/achter: 120/70-ZR17 / 180/55-R17 (Michelin Road 6 GT)
Wielbasis: 1.460 mm
Balhoofdhoek/naloop: 25°/90 mm
Gewicht: 203 kg (rijklaar)
Zithoogte: 835 mm
Tankinhoud: 17 l
Prijs België: € 10.599,-
Prijs Nederland: € 11.899,-

Tekst Bart De Schampheleire • Fotografie Peter Naessens