Mertens Riding School

Al sinds de oprichting van de Mertens Riding School in 2010 staat de cursus op mijn bucketlist. En met reden, want Stéphane Mertens is de meest succesvolle racer die België ooit heeft voortgebracht; zo staat er onder meer tweevoudig wereldkampioen Endurance (1995 en 2002) en vicewereldkampioen World Superbikes (1989) op zijn palmares.

De man is dus niet bepaald de eerste de beste, en ik schrik me dan ook een bult als the master himself me opbelt om me naar mijn rondetijden op Mettet te vragen – dat is nodig voor de indeling van de groepen. “Maak het niet te gek, het totaalgewicht van motor en rijder gaat richting de 300 kilogram” stamel ik, terwijl de zenuwen alvast de bovenhand nemen. Aangekomen op het Circuit Jules Tacheny voor mijn cursusdag blijkt die nervositeit echter nergens voor nodig: het onthaal is chill en het koffieapparaat draait overuren.

Wanneer ik te horen krijg dat ik zal meerijden in de groep Experts verslik ik me even in m’n koffie, maar met de kundige begeleiding van Stéphane en zijn lesgevers zal het allemaal wel goedkomen. Die blijken namelijk te behoren tot het kruim van de Belgische motorsport: Didier Jadoul, Fred Fiorentino, Eric Brun, Marc Fisette … stuk voor stuk (mijn) helden uit de jaren negentig.

Mijn laatste circuitopleiding dateert van een tiental jaar geleden, bij dat andere icoon van de Belgische motorsport Didier de Radiguès. Blij als een puppy dartelen we met een tiental Nederlands- en Franstalige cursisten in het kielzog van Stéphane Mertens naar het leslokaal. De voertaal van de dag wordt een mengelmoes van Engels, Frans en Nederlands; het komt de sfeer en de samenhorigheid alleen maar ten goede.

Fijn aan zo’n (opzettelijk) kleine lesgroep is dat er ruim de tijd is om elke deelnemer de nodige individuele aandacht te geven en we luisteren gretig naar de eerste lading tips & tricks die over ons uitgestort wordt. Met een zon die strak aan de hemel staat, wordt de eerste sessie volledig opgeslorpt door de opwarming van mens en machine. Goed letten op een correcte ademhaling en concentreren op een goede kijktechniek moeten ons één maken met de motor, zodat we relaxed onze rondjes kunnen malen.

Stéphane – die intussen de respectabele leeftijd van 65 heeft aangetikt – staat langs de kant van de baan, bril op de neus en minuscuul notitieboekje in de hand. Alert en scherp kijkt hij naar onze fratsen, die hij na de sessie haarfijn evalueert. Hier wordt ook naast de baan niet getreuzeld, bij elke deelnemer wordt intensief ingegaan op het rijden.

Langs het circuit staat een fotograaf in de aanslag (tijdens de tweedaagse cursus wordt er ook met videopnames gewerkt), na de tweede sessie krijgen we een fotoreportage van onszelf te zien. Wie dacht dat z’n zithouding ‘wel ça va’ is, wordt hier meteen met het tegendeel geconfronteerd. Stéphane leert ons hoe we soepel kunnen bewegen, en raadt aan om veel ruimte te laten tussen tank en onderlijf om zo netjes voorbereid en met veel bewegingsruimte te kunnen positioneren voor het insturen. Ik besef dat ik door de jaren heen een zekere luiheid en slordigheid heb ontwikkeld, ik luister dan ook naar Stéphanes advies en ga de volgende sessie meer achteraan zitten, verder weg van de tank … en merk onmiddellijk dat dit veel minder vermoeiend is.

Ik probeer flukser van de ene kant naar de andere kant te bewegen in de chicane door met mijn benen te werken en zo mijn bips te lichten. De theorie ken ik al jaren uit het hoofd, maar de praktijk blijkt toch uitdagender. Vervolgens beweeg ik vliegensvlug mijn kin richting pols en duw de motor rechtop om veilig te kunnen accelereren op weg naar de – wat mij betreft – hatelijkste bocht van Mettet: de Saarinen, de hairpin die voorafgaat aan de De Radiguès-corkscrew.

Omdat de baan hier daalt is het een harde remzone, later vandaag zullen we leren dat we zo moeten mikken dat we vanaf de apex de kerbstones blijven omhelzen om vervolgens als het ware het bovenlichaam erin te laten vallen. Wanneer ik het trucje doorheb, valt de puzzel voor mij op spectaculaire wijze in elkaar. Omdat ik altijd dacht dat er geen enkele manier bestond om de Saarinen goed te nemen, haspelde ik ‘m lusteloos af en concentreerde me op de rest van het circuit. Vroeger zag ik elk rondje opnieuw tegen deze bocht op, nu triggert hij me op een positieve manier en vind ik er plezier in – al is er nog wat werk voordat ik ‘m echt goed onder de knie zal hebben.

Een interessante oefening die we voor de wielen krijgen is om het 2,3 kilometer lange circuit te ronden met één hand op de rug. Onze enige vrienden zijn nu soepelheid en kijktechniek. Het blijkt een vreemde ervaring, veel te houterig ga ik de uitdaging aan. Terwijl mijn ledematen weer ontspannen, legt Stéphane uit dat je een bocht moet openbreken om veilig en zo efficiënt mogelijk te kunnen accelereren.

In zijn jonge jaren hanteerde Mertens de tactiek van laat en keihard remmen, de motor de bocht in rammen om er als een hooligan weer uit te komen, met de nodige highsiders (en een totaal van 163 crashes in zijn carrière) tot gevolg … tot hij opgevist werd door ‘King’ Kenny Roberts, die hem uitnodigde om te komen dirttracken op zijn ranch. Destijds bestond er (behalve in de VS) nog geen link tussen wegracen en glijden op sintels, de opgedane kennis hielp Mertens zijn rijke palmares uit te bouwen.

De kunst is om een manier te vinden waarbij je nog steeds laat remt, maar met voldoende snelheid en dit om te vermijden dat je in de neutrale fase nog gas moet bijgeven. De neutrale fase is het moment waarop je de remmen (al dan niet op hellingshoek) lost, geen gas meer geeft en je motor richting apex draait; in deze fase bevindt de motorfiets zich in een perfecte balans. Moet je op dat moment gas bijgeven dan breng je de motor in onbalans en kan je vaarwel zwaaien naar je snelheid én je veiligheid.

Terwijl Stéphane zijn kennis deelt, wordt op het circuit de ideale lijn uitgezet door middel van platliggende kegels. Je zou denken dat zo’n kegeltraject je dwingt om de ideale lijn dan ook daadwerkelijk te rijden, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Eerst moeten we dus leren om niet veel te lang naar de kegels te blijven kijken, van zodra dat lukt slagen we erin om de lijnen beter te verwerken.

De hele dag is erop gericht om je gewoontes, vaak diep ingesleten door jarenlang hetzelfde te doen, uit te dagen en te veranderen. Je hersenen zijn het zodanig gewend om op een bepaalde manier en met een bepaalde snelheid te rijden, dat ze helemaal doorslaan op het moment dat je een van die gewoontes tegengaat. Kom je bijvoorbeeld sneller aangereden, of breng je je bovenlichaam dieper dan je gewend bent, dan slaat het tilt onder je hersenpan.

Naarmate de dag vordert slaan de stoppen minder snel en intens door, en wordt de nieuwe gewoonte de standaard. Van daaruit bouw je verder op. Nog zo’n totale ‘brain reset’ is de klassieke ‘one gear, no brakes’ oefening. De dertien meter hoogteverschillen op Mettet overwinnen zonder te schakelen of remmen is een behoorlijke uitdaging.

Voor ik het weet zit de lesdag erop. Mertens Riding School biedt ook een tweedaagse cursus aan, daar wordt gewerkt met video-opnames en het spreekt voor zich dat je tijdens zo’n tweedaagse meer tijd hebt om alles te verwerken en dat je dus grotere stappen zet. Toch heb ik ook op deze ene dag al een kleine herkalibratie ervaren, dagen later blijven de technieken en rijlijnen verder inzinken. Wat een snikhete dag op het circuit was, blijft hangen als een bijzonder verfrissende herbronning.

Meer info: mertensschool.com

Heb je geen circuitmotor dan kan je een Yamaha R3 of Yamaha R7 huren. Wie z’n allereerste circuitstapjes wil zetten met Mertens Riding School, kan ook een racepak en integraalhelm huren. Doen.

Tekst Stefaan Buyze • Fotografie Marc Bossiroy, Stefaan Buyze