Retourtje Alpen: Acht dagen, acht landen

Wat krijg je als een bende fomolijders op een motor richting de Alpen zet met acht dagen ter beschikking? Juist, veel kilometers, veel Alpentoppen, veel herinneringen en flink afgesleten banden. Hoe begin je eraan, wat is ‘leuk om te doen’ en welke bucketlist-items moeten er afgevinkt worden?

Een paar avondjes googelen naar ‘top tien Alpenpassen’ zorgt voor de eerste inspiratie en veel meer hebben we niet nodig om die puntjes met elkaar te verbinden in de routebouwer. Ervaring en handigheid is gewenst, net zoals een goede afwisseling in aantal kilometers per dag (of je bespaart jezelf de moeite gaat gewoon de routes hier downloaden).

Je overnachtingen van tevoren boeken is geen overbodige luxe, niets zo vervelend als druipnat na een dag rijden in de regen verschillende hotelrecepties binnenstrompelen in de hoop dat ze een kamertje op overschot hebben. Vers rubber om de velgen en een check van de regenkledij zijn onontbeerlijk voor een rondje Alpen, en een paar weken later staan we met z’n drieën klaar voor vertrek. Acht dagen lijkt nog oneindig lang.

1 • Duitsland
‘Regen kan je maar beter omarmen, de zonnige momenten worden er alleen maar beter door.’ Bond zonder naam, letten jullie op? Jullie mogen ‘m hebben. Maar liefst 225 kilometer regen doet ons beslissen om voor de eerste middagstop voor fastfood te kiezen. Honger is de beste saus, zoiets.

Het zullen overigens wel bijna de enige snelwegkilometers van deze reis worden maar het idee is om Duitsland van west naar oost te doorkruisen richting Tsjechië en dat is binnendoor niet haalbaar op één dag. In de Moezelstreek is het tijd om de snelweg te verlaten en de mooie afdaling richting rivier ter hoogte van Piesport in te zetten.

Sinds een tweetal jaartjes is Google Streetview ook in Duitsland beschikbaar en dat helpt bij het routebouwen. De gewone wegen in Duitsland zijn snel (100 km/u is toegelaten) en de meeste Duitsers houden goed vaart in dunbevolkte gebieden. Lange zwiepers, goed overzicht en zeer redelijk asfalt … we missen de snelweg niet, en al helemaal niet wanneer we ten zuiden van Kaiserslautern onder een voorzichtig zonnetje het Paltserwoud binnenrijden.

Dit middelgebergte is een niet zo goed bewaard geheim onder motorrijders en bevat fantastische kronkelwegen, het grenst aan de Franse kant ook aan de noordelijke Vogezen. Wij rijden echter een andere richting uit en slaan handig de meer dichtbevolkte en industriële regio van Manheim over met een kort streepje snelweg. Aan Heppenheim leiden de groene Michelinwegen ons in zuidoostelijke richting en wordt de regio steeds dunner bebouwd.

We komen haast geen levende ziel tegen, zijn nog redelijk fris en zetten de laatste kilometers naar het hotel gezwind in. De naam van onze overnachtingsplek begint met ‘Brauereigasthof’ en het hotel maakt die belofte volledig waar. Bij een biertje kletsen we na over de eerste zeshonderd kilometer, alles verliep vlot en morgen steken we gelijk een tweede landsgrens over.

2 • Tsjechië
Er staat een flinke 530 kilometer op de planning, de route doorkruist deelstaat Beieren en we linken de vlotste wegen aan hier en daar een kleine kronkel tussenin. Bij het samenstellen van de route proberen we elke groene ‘vlek’ op de kaart mee te pikken en Naturpark Almühltal is er zo eentje. Het stadje Eichstätt is ideaal gelegen om na twee uur rijden even de benen te strekken.

Na een lunch wat verderop rijden we via Naturpark Bayerischen Wald richting grens en komen zo in de vroege namiddag in Tsjechië aan. Deze grensregio is aan Duitse kant gezegend met enkele pareltjes van wegen zoals de St2154 in de buurt van Lohberg. Het laat toe de zijkanten van de bandjes terug wat te ronden na de vele kilometers van de dag. Hier zien ze ons zeker terug.

We hebben het aan Europa te danken: de grensoversteek is – op wat verlaten gebouwen na – amper merkbaar. Het is voor ons alle drie de eerste keer in Tsjechië met eigen transport en na de biljartlakens van de voorbije uren selecteren Nico (Tiger 1200) en ik (V100 Mandello S) al snel het Comfort-standje van de vering, Ulrich zal het helaas moeten uitzitten op zijn minimalistische Street Triple RS.

Opvallend is de hartelijkheid van de Tsjechen, voetgangers zwaaien spontaan bij het voorbij rijden – we zien het in de Lage Landen niet zo gauw gebeuren… Overnachten doen we aan het stuwmeer Vodní Nádrž Lipno, in een lekker comfy hotel. Na zeven uur in het zadel en 550 kilometer binnendoor zijn we wel klaar voor een horizontale houding na wat pilsners. Gelukkig zijn de lange stints nu even voorbij en kunnen we in Oostenrijk de tijd nemen voor een lading Alpenpassen.

3 • Oostenrijk
Door bosrijke gebieden gaat het over kleinere wegen richting Donau. De pier bij het stadje Melk is volgestouwd met cruiseschepen die eh, bootladingen toeristen aan wal laten voor een bezoek aan een best indrukwekkende abdij. Terwijl we koers zetten naar het zuiden zien we in de verte al af en toe bergtoppen verschijnen, bij Winterbach begint het flink te kronkelen. Honderden motorrijders pauzeren in bedevaartsoord Mariazell (niet voor een houten beeldje van de maagd Maria, maar eerder ter verering van de vele bochten hier in de regio) voor de lunch, wij volgen hun voorbeeld.

Een goed geplande rit bevat altijd een plan B. We zijn na 240 kilometer al in de buurt van onze avondstop, maar voelen ons fris en kunnen dus optie A aanhouden: een lus van 150 kilometer extra die over prachtige bergwegen leidt. Zo geweldig zijn de bochten dat ik in opperste concentratie de bandjes rond rijd en geen oog meer heb voor de omgeving. Even verderop wacht ik op mijn gezelschap, maar een paar minuten worden er al gauw tien. Zo stilaan toch wel wat ongerust, besluit ik om te keren.

Gelukkig blijkt er niet meer aan de hand dan een foutje in de route: de gps stuurde ons over een kleine zandweg, een afslag die ik gemist had waardoor m’n TomTom de route opnieuw berekende zonder dat ik er erg in had. Eind goed al goed – of toch bijna want een paar kilometer voordat we onze bestemming bereiken, worden we getrakteerd op een gigantische stortbui. Altijd lekker, de geur van natte hond in je hotelkamer…

De volgende ochtend zijn de wolken niet verdwenen, de besneeuwde bergtoppen van Naturpark Eisenwurzen (je verzint het zelf niet) in de verte krijgen we dus niet te zien. Op de eerste bergpas wordt het zicht helemaal tot nul herleid, niet bepaald een pretje en al helemaal niet als je net een paar dagen eerder per ongeluk je Pinlock naar de haaien hebt geholpen.

Reden genoeg om alvast Shoei-dealers in de buurt te googelen om een nieuwe Pinlock te scoren, op deze hoogte en met zulke temperatuurverschillen is zo’n antidampvizier letterlijk onmisbaar. Niet dat we mét Pinlcok veel van de Sölkpas en z’n prachtige groene vergezichten zien, de wolken willen maar niet wijken. Het kwik gaat ondertussen vrolijk richting nul, dus lang blijven we hier niet staan pruilen over die gemiste panorama’s. Voordat we weer vertrekken, duwen Nico en ik op het knopje van de zadelverwarming. Sorry, Ulrich.

De passage over de Nockalmstrasse moet 18 euro kosten, in ruil daarvoor krijgen we op weg naar de top (2.024 m) nog meer nattigheid, indringende kou en sneeuw geserveerd. Reden genoeg om meteen koers te zetten naar ons skihotel, waar we dankzij onze regenkledij relatief droog aankomen. We tarten alsnog het lot door ‘nog even’ op zoek te gaan naar een helmdealer voor die broodnodige Pinlock. Rijdend – of eerder wadend – door een centimetershoge laag regenwater raken onze anders zo waterdichte laarzen helemaal doorweekt. Vorm zelf een zin met ‘toiletpapier’, ‘haardroger’ en ‘hopen op het beste’…

4 & 5 • Slovenië en Italië
Met min of meer droge laarzen rijden we de volgende ochtend een kleine veertig kilometer verderop de Villacher Alpenstrasse naar boven. Deze puur toeristische weg stijgt tot 1.700 meter en loopt bovenaan dood, het doel van de weg is uiteraard het uitzicht. Die 17 euro tol is het wel waard wat bochtjes en vergezichten betreft … ware het niet dat wij weer dikke mistsoep op ons bord krijgen en op het uitkijkplatform geen hand voor ogen zien.

De grensovergang met Slovenië was ooit onderdeel van het IJzeren Gordijn en dat is eraan te zien. Toch doet de kaarsrechte weg geflankeerd door hoge bergen heel wat moois vermoeden voor de rest van deze etappe. Bij de volgende pas, die van Kranskja Gora naar Trenta voert, slingeren we naar de top over wat oudere wegen, met kasseitjes in de haarspelden en langs smaragdgroene bergriviertjes. Het klaart even op en voor de tweede keer vandaag nemen we de tijd om te doen waar we anders te ongeduldig voor zijn: afstappen, rondkijken, genieten, een foto maken.

De hoogste pas in Slovenië heet de Mangartska Cesta en klimt tot meer dan 2.000 meter … als hij geopend is tenminste, en dat is helaas niet het geval wanneer wij er passeren. Losse rotsen, aardverschuivingen: er zijn veel redenen om een weg te sluiten en in de hoge bergen beweegt er weleens wat. Gelukkig bevinden we ons vlakbij de Italiaanse grens, we eten onze eerste pasta van de reis aan de oevers van een klein meer.

Sella Nevea is zowel een pas als een skidorpje, de weg verbindt de grenstreek met Slovenië. Het hele dorp is uitgestorven, er is geen levende ziel te bespeuren en alle luikjes en deuren zitten potdicht. In volle winter valt hier ongetwijfeld heel wat te beleven, maar met de sneeuw verdwijnt blijkbaar ook elke menselijke activiteit. We dalen dan maar verder af naar de verbindingsweg die ons weer noordwaarts naar de Plockenpass leidt.

De blauwgroene bergriviertjes vol smeltwater veranderen in een mix van beige en bruin. De wolken dreigen niet langer, maar laten de regen overvloedig los. Opnieuw. De bergen in de achtergrond worden donkere schimmen die grauw afsteken tegen de witte, vochtige lucht. Op een gele schoolbus na kleurt alles grijs. Tegenliggers gooien bakken water over ons uit, het is flink uitkijken hier. Het water staat zo hoog op de weg dat het een remmend effect heeft op ons rubber dat dapper probeert een doorgang te forceren.

Het poepchique hotel had ons zeker niet in deze staat verwacht, maar er zit niks anders op dan te staan druipen op de marmeren vloer van de receptie. Nochtans is de prijs erg redelijk, inclusief wellness waar we dankbaar gebruik van maken. Wanneer we later op de avond de rit voor de volgende dag voorbereiden, begrijpen we meteen waarom dit anders toch dure hotel nu zo betaalbaar is: de Plockenpass richting Oostenrijk blijkt voor onbepaalde duur gesloten…

Oostenrijk bis
Die gesloten pas kost ons een omweg van een kleine vijftig kilometer, maar die is snel weggewerkt over de snelweg en via de Nassfeldpass (1.530 m) geraken we terug in Oostenrijk. We houden angstvallig het weer in de gaten, de Grossglockner Hochalpenstrasse staat namelijk op het programma, dus voor één keer zou droog weer toch echt wel welkom zijn…

De klim begint net voor het dorpje Heilgenblut en uiteraard wordt er eerst tolgeld uit onze zakken geslagen. En niet zo’n beetje: 35 euro per motor, maar dokken zal je als je via de zuidelijke kant de berg op wil. De Alpenpas omvat een aftakking die naar de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe leidt en uitzicht biedt op de Grossglockner, met 3.798 meter de hoogste berg van Oostenrijk. Rij je verder richting noordelijke ingang (of omgekeerd) dan kan je optioneel de Edelweißspitze (2.572 m) beklimmen. Dat korte stukje bestaat uit kleine kasseitjes en als je wat geluk hebt, zoals wij, dan mag je dat combineren met smeltende sneeuw.

Al sinds de opening in 1935 komen toeristen hier langs, de geschiedenis is tastbaar in de vele oude gebouwen en antieke sneeuwruimers langs de kant van de weg. De metershoge muren van sneeuw, begin mei, zijn de moeite waard. Neem er zeker de tijd voor, inclusief lunchstop breng je hier al gauw een uurtje of drie-vier door. Met nog honderd kilometer voor de boeg kiezen we voor de grotere verbindingswegen tot aan de Zillertal Hohenstrasse. Niet echt een pas, eerder een toeristische route via kleinere wegen die verschillende (ski)dorpjes verbindt op een hoogte tussen 1.700 en 2.100 m, maar de dertig kilometer zijn het waard – al was het maar omdat we voor een keertje eindelijk eens Alpentoppen te zien krijgen.

Duitsland bis
Ons hotel in Fugen bevindt zich tussen de grote skigebieden ten westen van Innsbruck. We hebben nog twee dagen om thuis te geraken, het feestje kan helaas niet blijven duren. Langs de Achensee gaat het recht naar de Duitse grens en vervolgens richting Walchensee. De wegen zijn perfect, het zonnetje verzacht het feit dat we intussen op de terugweg zijn.

Groene bergweides worden afgewisseld met riante bossen en de Ammerwaldweg vlak over de Oostenrijkse grens staat garant voor dertig kilometer lang verwonderd rondkijken naar zoveel natuurschoon. De huizen in de dorpjes in dit deel van Tirol zijn beschilderd met katholieke scènes die met enorm veel zorg en een rijk kleurenpalet zijn aangebracht – google vooral ‘Fassadenmalerei Tirol’ eens.

We zitten met grote ogen te kijken naar zoveel devotie, de vele verbodsborden met geluidslimiet voor motorrijders (95 dB) maken het plaatje compleet: het voelt hier ronduit intimiderend… Reden genoeg om even verderop voor een laatste keer de Oostenrijks/Duitse grens over te wippen en met een wijde boog rond de absurd drukke Bodensee tot in Sigmaringen te knallen, een stadje dat gedomineerd wordt door een enorme burcht.

6, 7 & 8 • Frankrijk, Luxemburg en België
De afsluitende route wordt een stevige. In tegenstelling tot de voorgaande dagen zullen we vandaag opnieuw vlotjes meer dan 600 kilometer op de teller zetten. Pas in België zullen we weer op de snelweg terechtkomen want routeplanner Nico mikt ons opnieuw vakkundig binnendoor, tussen talloze dorpjes recht tot in het Zwarte Woud. Ter hoogte van Rastatt kruisen we de grens met Frankrijk per overzetboot over de Rijn. Symbolischer kan haast niet.

Er rollen deze keer slechts enkele départementales onder onze wielen want we rijden via Duitsland regelrecht Luxemburg in – zo’n beetje onze tweede thuis met bekende wegen die je alleen maar kan omschrijven als absolute biljartlakens. Van zadelpijn is nog steeds geen sprake, al duwt de overgang naar het Belgische wegdek ons al snel met de neus op de feiten: we zijn bijna weer thuis.

We hebben er bijna 4.000 kilometer op zitten, maar geen van ons telt nog. We zijn geslaagd in ons opzet: acht landen in acht dagen, af en toe eens afstappen voor een foto, een ijsje, een straf verhaal. Wat ons betreft kan een retourtje Alpen niet leuker zijn. Al doet het wel deugd om voor een keer eens droog af te stappen…

Tekst en fotografie Wim Gielis