Rondje op Topraks Superbike: Voer voor kampioenen

Ik sta op het circuit van Cremona onder een knetterende Italiaanse zon in m’n racepak, tegenover een M 1000 RR in Rokit-kleuren. Op de neus van de machine pronkt de niet te missen ‘1’, in het hoekje vergezeld van een klein Turks vlaggetje. Ik kan het nog steeds maar moeilijk geloven, maar het is ‘m toch echt, de machine van Toprak Razgatlioglu. Wereldkampioen Superbike van 2024 (en 2021 trouwens), ook wel bekend als ‘Stoprak’ vanwege z’n meterslange stoppies.

Met de startmachine wordt de vier-in-lijn tot leven gewekt, de harde, rauwe blaf uit de race-Akra trekt via m’n botten naar m’n nekharen en pompt de adrenaline onder hoge druk door m’n bloedbaan. Ik ben al op honderden motoren weggereden uit een pitstraat, maar op een volbloed WK-racer met een cordon aan fotografen en crew om je heen…

Het voelt een beetje ‘out of your league’, alsof je met Scarlett Johansson aan je arm opeens de rode loper op moet en voor de neuzen van het hooggeëerde publiek struikelt over een losse veter. Maar niets van dat alles. Soepel als op een huis-tuin-en-keuken-F 900 GS laat de MS04 racebak zich in de eerste versnelling glijden en met een duwtje van de monteur rol ik de M 1000 RR met het ‘54’-stickertje op de kroonplaat richting einde pitlane. De zenuwen maken plaats voor pure opwinding, laat het feest beginnen.

Overmacht
Laten we eerlijk zijn, tot 2024 verliep de officiële Superbike-campagne van BMW Motorrad uiterst stroef. Ondanks het riante budget kwamen de Duitsers niet veel verder dan een handjevol podiumplaatsen. Sterker nog, in het constructeurskampioenschap bengelden ze onderaan. Totdat het merk, tegelijk met de introductie van een nieuwe M 1000 RR, besloot nog een extra zak met euro’s tevoorschijn te toveren en te investeren in de vicewereldkampioen van dat moment: Toprak Razgatlioglu.

Na een korte gewenningsperiode legden Toprak en BMW de rest van het veld in 2024 hun wil op. Razgatlioglu won in z’n BMW-debuutjaar dertien wedstrijden op rij (nieuw record) en was het niet door een gemene crash in Magny Cours, dan was hij ruim voor de laatste ronde in Jerez al wereldkampioen geweest. Dat werd hij uiteindelijk alsnog, met overmacht met in totaal liefst achttien zeges in twaalf raceweekends. De Turk pakte zijn tweede WK-kroon, BMW schreef geschiedenis met z’n eerste wereldtitel in het WK Superbike.

Reserve
Dat was vorig jaar. Inmiddels is de titelstrijd in 2025 ook in alle hevigheid losgebarsten en speelt BMW met Toprak wederom een hoofdrol. Zowel Toprak als teammaat Michael van der Mark beschikken over twee motoren, al is het in het WK Superbike wel zo geregeld dat je tijdens het weekend slechts één machine mag gebruiken, de tweede dient puur als reserve en mag alleen ingezet worden voor onderdelen of als de nummer-éénmotor na een crash wordt afgeschreven. Terug wisselen van reservefiets naar nummer één tijdens een weekend is reglementair verboden.

Het is die reservemachine waarmee ik nu een halve ronde onderweg ben op Cremona en waarbij ik me vooral verbaas over de extreem lage en vlakke zit. Het grote voordeel daarvan is dat de wereldkampioen het zwaartepunt op deze manier zo laag mogelijk houdt, iets wat bij zijn rijstijl (extreem laat en hard remmen) noodzakelijk is om het achterwiel enigszins aan het asfalt te houden bij het enteren van bochten.

Dat betekent natuurlijk ook dat er qua beenruimte niet veel overblijft, hoewel de BMW best een grote machine is moet ik m’n 1m79 toch aardig opvouwen. Nu is dat voor een paar rondjes niet zo erg, maar hoe Toprak (1m82) dat een race lang volhoudt is me een raadsel.

Oeh en aah
Normaal gesproken zou je nu een ‘oeh en aah’-verhaal verwachten over de power van een WK-machine (dat komt nog), maar zeker net zo mindblowing is de stabiliteit wanneer je de ankers van M 1000 RR uitgooit. Dat zijn trouwens de befaamde GP4 PR exemplaren van de firma Brembo. Zodra je die aanlegt (met twee vingerkootjes) reageert de BMW buitenaards stabiel en volgt de achterkant naadloos het spoor van het voorwiel.

Het is een fijnzinnig samenspel tussen Bosch elektronica (motorrem), slipperclutch en zelfs een extra contragewicht in het speciaal ontwikkelde carbonfiber subframe dat de achterkant zo mooi laag houdt. Toprak pakt er ook nog de duimrem bij om de motor te ‘zetten’, maar die optie laat ik vandaag letterlijk maar even links liggen.

     
                        

Best makkelijk?
Waar de Superbike qua remmen ontzettend veel indruk maakt, is het gemak waarmee de M 1000 RR op lijn gaat en als pacman de ene apex na de andere verorbert minstens even ontzagwekkend. Ik heb weleens Superbikes gereden waarmee ik nauwelijks raad wist, zo extreem was de afstelling (ik schrik ’s nachts nog weleens wakker van de R1 van Haga die ik op Monza reed), maar op stuurvlak is de M 1000 RR van Toprak echt een pareltje. En een motor die ook voor een normale sterveling prima – ik zou zelfs durven zeggen ‘makkelijk’ – te rijden is.

Dat het een stuk ingewikkelder wordt wanneer je het volle potentieel van deze Duitse volbloed probeert te ontketenen, spreekt voor zich. Maar in de basis is het een opvallend makkelijke machine die z’n rijlijnen zeer nauwkeurig laat uitstippelen, met hulp van de hightech Öhlins RVP30 vork en RVP50 schokdemper achter; het veerspul waar vrijwel het hele Superbike-veld op rondrijdt.

Duizelen
Waar dan weer niet het hele veld mee rondrijdt is de in eigen BMW Motorsport-huis ontwikkelde swingarm en de Bosch elektronica. Terwijl het merendeel van de andere merken heeft geopteerd voor het Italiaanse Marelli, kiest BMW met Bosch niet voor de makkelijkste weg. Het uitvogelen van het elektronicapakket is immers een tijd- en budgetrovend karwei, maar heb je het eenmaal goed voor elkaar dan kan je er natuurlijk wel je voordeel mee doen. Al begon het mij vooral te duizelen toen de data-engineer vooraf even een duik nam in de menu’s…

Wat ik nog wel begrijp, zijn de knoppen op de linker stuurhelft waarmee ik de tractiecontrole eventueel kan terug- of opschroeven. Hoewel BMW begrijpelijkerwijs de veilige kant heeft gekozen wat betreft de digitale assistentie op Topraks 240+ pk sterke Superbike, heb ik de knopjes toch maar met rust gelaten. “Ja, ik dacht, ik doe iets minder TC. Hier heb je alvast het zadel, de rest ligt in Bocht 6…” Dat risico gaan we niet nemen.

Klapstuk is natuurlijk de door BMM Motorsport opgebouwde 999cc viercilinder. Van huis uit al geen flauw krachthonk, en hoewel er aan carters, krukas en drijfstangen volgens de regels niet gemorreld werd, merk je duidelijk dat er nog voldoende ruimte overblijft om de boel motorisch op scherp te zetten.

Het beresterke blok, goed voor een geschatte 240 pk aan het achterwiel, maakt van de M 1000 RR al jaren een van de snelste motoren in het veld. Michael van der Mark daarover: “Ik heb op veel motoren gereden: de oude Honda, de makkelijke R1 en nu de M 1000 RR, maar qua topsnelheid is de BMW echt van een andere orde…” Als zo’n jongen dat al zegt…

Powerrrr
Wegkruipend achter het zeer riante kuipwerk op het lange rechte stuk van Cremona gonzen de woorden van Van der Mark nog na tussen mijn rammelende trommelvliezen. Goeie genade, wat een power. Het kilometer lange asfaltlint wordt als een tafellaken onder de gesmede PVM wielen doorgetrokken en voor ik goed en wel naar adem kan happen, vliegen we de remzone alweer binnen.

BMW mag dan recent ‘gestraft’ zijn door een extra restrictie op de ‘fuel flow’, voor mijn beleving zit de gang er nog aardig in. Voorheen werd het toptoerental teruggeschroefd zodra bepaalde merken zichzelf een te dominante rol toe-eigenden, sinds dit jaar gaat dat dus met een restrictie in de brandstoftoevoer. Dit om het veld zo dicht mogelijk bij elkaar te houden.

Overigens zijn Razgatlioglu en Van der Mark een stuk minder te spreken over het ingrijpen van de SBK-organisatie, die aan de hand van een vrij complex algoritme heeft bepaald dat BMW samen met Ducati nu al voor de tweede keer dit seizoen minder brandstof mogen inspuiten (2 x – 0,5 kg/u). Wat uiteindelijk natuurlijk niet alleen ten koste gaat van de (top)snelheid, maar de machine in racesituaties ook gevoeliger maakt voor de bedrijfstemperatuur en kritischer met overschakelen.

Bewondering
M’n eigen bedrijfstemperatuur is inmiddels ook aardig opgelopen op het technische baantje van Cremona, het is tijd om af te zwaaien en de machine van de regerende wereldkampioen Superbike weer in één stuk (pfiew) te overhandigen aan de rechtmatige eigenaar.

Na wat ongein in de vorm van rollende burn-outs, stoppies met z’n teamaatje als duo (achterstevoren) en een paar sessies ongehoord hard laagvliegen op een standaard M 1000 RR, heeft Toprak z’n racepak inmiddels omgewisseld voor een trainingsbroek en een setje charmante Crocs. “You like bike? If this guy do 1.29 lap, give him contract!” lacht hij luid door de pitbox.

Ik ken m’n plek en besef dat het talent om écht snoeihard te rijden met een machine van dit kaliber slechts aan een zeer select groepje mensen op deze aardbol is toebedeeld. En uiteindelijk misschien zelfs maar één. Het maakt de bewondering voor de man, maar ook voor z’n machine, des te groter.

Tekst Randy van der Wal • Fotografie Alex Photo