The Scooter Rally 2024: Hoogmis van escapisme

Een weekend op een geheime locatie diep in de bossen, waar gelijk- en vooral goedgezinde liefhebbers van knetter en braap heel erg in het moment leven en in hun kracht staan; maar gedreven door ironie, zelfrelativering, cafeïne en gerstenat van laag octaan hun chakra’s oplijnen en energie tanken. Sociologen en psychoterrorpuiten zouden een hele kluif hebben aan The Scooter Rally, maar ik zag er een ideaal excuus in om dat paar lederen chaps uit de verkleedkoffer eindelijk eens buiten de slaapkamer te dragen.

In de garage onder die slaapkamer staat al jaren mijn oude Vespa te verpieteren. Ondanks jaarlijkse goede voornemens vind ik nooit de tijd om met dat ding in de weg te gaan rijden, maar ergens vorig jaar werd de uitnodiging voor The Scooter Rally 2024 over de redactietafel in mijn richting geduwd. Een weekend zomers scooteren in de Ardennen met verblijf op een soort festivalcamping klonk als muziek in mijn oren. En toen ik later te horen kreeg dat het thema en dresscode voor dit jaar ‘Wild West’ was, kon ik mijn geluk niet op. Jeugddromen en bucketlists, de ledercowboy komt eraan!

Zedelijk verantwoord
En zo komt het dat vriend Jos en ik op een kletsnatte zomerochtend als twee lederfetisjisten op scooters aan de ingang van een bosklassenbarak staan te draaien. Op elke andere vrijdagochtend zouden we daarvoor terstond gearresteerd worden, maar niet tijdens The Scooter Rally.

We staan er namelijk niet alleen. Meer dan 1.000 rare snuiters schuifelen door de modder naar de toegangspoort tot deze hoogmis van escapisme en vergeleken met hun outfit is ons lederpakkie een voorbeeld van zedelijk verantwoorde personal protective equipment.

Afgezet tegen hun uitverkoren rijwielen zijn onze vintage Vespa’s trouwens ook licht overgemotoriseerd en te gepamperd. Naast ons staat een cowboy die een waardig rijdier gevonden heeft in een lichtroze Peugeot Vogue voorzien van een paardenkop en een sirene, vergezeld van een squaw op een Suzuki FA in perfecte staat, nog compleet met boodschappenmandje.

Daarnaast een groep Daltons op brullende Monkeys en verderop een sheriff, fier op zijn aftands MTX 125 dienstvoertuig, de wit-rood-blauwe Africa Twin-lookalike uit 1988. Drie WOII re-enactors op kaki Chinese customscooters voorzien van plastic bijlen, schoppen, vlaggen en munitiekoffers overschouwen het slagveld met een strenge blik die het hele weekend niet van hun smoel te branden zal zijn, kwestie van in hun rol te blijven. Als zij zich amuseren is het er in elk geval niet aan te zien, maar ze vormen daarmee een kleine minderheid.

Bij de andere deelnemers spat de lol van hun gezicht, en de voorpret voor wat komen zal. De meesten zijn zichzelf alvast al aan het uitlachen en ik begin daar ook maar mee als ik al voor de ingang, nog te voet en onbezopen onderuit ga in de modder en mijn hele rechterkant baggerbruin kleur. Het ijs is gebroken, het kalf verdronken en ik laat me meeslepen in de sfeer van Camping Kitsch meets Woodstock op Brokeback Mountain.

Onvermurwbaar
Na een minimale administratieve (papieren ajb) en technische controle (waar staat de rem?) wordt het zootje ongeregeld losgelaten op drie routes, af te leggen over drie dagen en door Daxteam Brugge uitgestippeld langs de mooiste wegen van de Ardennen. In totaal een kleine 450 kilometer, dus te rijden op een geheel ongeschikt rijwiel dat voor de gelegenheid maximaal opgetuigd is. Steeds in het thema Wild West, maar dat leent zich tot brede interpretatie.

Bizar genoeg vormen brommers de ruime meerderheid tijdens deze Scooter Rally, maar het blijkt een inclusieve community die openstaat voor minderheden allerhande; waardoor de Camino’s, 103’s en Chappy’s zij aan zij rijden met Puchs, Lambretta’s, Zündapps en recentere Chinese klonen.

Allen in verschillende mate van verval, elk in dezelfde mate beneden zijn waardigheid en vooral zonder enige sérieux. Wel serieus daarentegen – nu ja – is de jury, die onvermurwbaar de outfits beoordeelt, maar ook punten toekent aan de versieringen op de rijwielen, de prestaties tijdens ludieke proeven langs het traject en de wanprestaties in de feesttent waar de dagen afgesloten worden. Er zijn namelijk mooie prijzen te winnen en dat vraagt om een strenge maar rechtvaardige beoordeling.

Tempo of het gebrek eraan
Vrijdagochtend rijdt Team Motorrijder uitgezwaaid door onvermoeibaar enthousiaste vlaggenmeisjes het terrein af in groep twee van de drie groepen die elk een verschillende route rijden, kwestie van duizend amechtige tuffertjes niet allemaal tegelijk over dezelfde wegen te sturen.

In tegenstelling tot enkele groepsgenoten die reeds de donderdagnacht op de festivalcamping doormodderd hebben, zitten Jos en ik nog fris in het leder en we gebruiken ons overschot aan cc’s (toch vlot dubbel het gemiddelde) om ons vooraan in het peloton te positioneren en zodoende nog wat Ardense boslucht te ademen. Ik hou van the smell of two-stroke in the morning, maar zuurstof is toch ook iets tofs.

Iedere deelnemer heeft de routes in GPX-formaat toegestuurd gekregen en kan dus zelf navigeren en op eigen (gebrek aan) tempo rijden. De groep valt dan ook al snel uit elkaar in een verzameling van vriendenclubjes die wel samen blijven op het tempo van de traagste en de smarten delen als er weer eentje met panne aan de kant gaat. We passeren dus constant dezelfde groepjes, die ons op hun beurt weer voorbij knetteren tijdens onze koffiestops of als wij een technische pauze moeten inlassen.

Omdat ik bij mijn ochtendlijke valpartij al smerig en kletsnat geworden ben, maak ik me geen zorgen meer over de onophoudelijke motregen. Koud is het gelukkig niet en als we na een tweetal uren rijden naar een lange, diepe plas geleid worden draai ik het gas vol open. Mijn Vespa werpt tot boven mijn helm een boeggolf en bijhorende spray op die me even helemaal verblindt, om vervolgens langs mijn ruggengraat richting bilnaad door te sijpelen. Wat een lol.

Dwarsgeaarde petrofielen
In de loop van de dag wordt duidelijk dat Daxteam Brugge de allerkleinste wegeltjes uitgekozen heeft voor de routes, over steile hellingen en door slechte of soms onbestaande verharding best technisch om met een oude brommer te rijden. De route is gelukkig wel altijd mooi en leidt langs plaatselijke hotspots voor dwarsgeaarde petrofielen als Chimay, Mettet, Gedinne en Surice; maar ook langs toeristenvallen als Bouillon en Dinant, waar de brave recreërende dagjesmens naar de karavaan staat te kijken als een koe naar een trein.

Door het aanhoudende rotweer zijn de wegeltjes vrij van wandelaars, fietsers, ruiters en andere recreanten en kunnen we luid knetterend een deken van blauwe tweetaktwalm in de valleien leggen zonder weldenkenden te storen. Ardense bochtenpret zonder schrapende voetsteunen, het kan dus nog, maar weinig vermogen, trage acceleraties en zeer beperkte remmen leveren over de technische wegen geen hoge snelheden op. In combinatie met steeds frequentere en langere koffiestops leidt dat tot een erg lage gemiddelde snelheid en een dag die snel korter wordt, al is het de langste van het jaar.

Openbare dronkenschap
Als vriend Jos op 25 kilometer van de eindmeet zijn gaskabel aftrekt, besluit ik om linea recta naar de camping te snorren en hem vervolgens te depanneren met mijn bus met heerlijk verwarmde zetels. Daar zijn deze doorweekte ledercowboys na 130 zware kilometers wel aan toe.

De verwarmde zetels, een warme douche en een warme pasta uit de veldkeuken brengen ons dermate terug bij onze positieven dat we de coverband in de saloon best kunnen waarderen en pas ruim na middernacht de conclusie trekken dat het gerstenat van dermate laag octaan is dat een staat van openbare dronkenschap niet meer haalbaar is. De tent in dan maar, dat linedancen houden we voor morgen.

Lederen pijpen
Dag twee blijkt een zachte heruitgave van dag één. We rijden door de motregen over prachtige wegeltjes door een schitterend landschap in het gezelschap van prettig gestoorde bromsnorren. Naar het einde van de dag toe worden er ons warempel enkele droge kilometers gegund, als we door de enthousiaste vlaggenmeisjes terug op het festivalterrein verwelkomd worden schijnt zelfs de zon.

Na de chili con carne mogen de cowboys aanschouwen hoe ‘onze jongens’ de vroegtijdige eliminatie uit het EK ontwijken, waarna een nieuwe coverband ook deze dag feestelijk mag afsluiten.

Meer gerstenat krijgt ons nog steeds niet zat, maar de socioloog in ons stelt met verbazing vast dat lederen chaps een bizarre aantrekkingskracht hebben op bepaalde cisgender cowboys die wel boven hun theewater geraakt zijn. Menigeen wil oprecht geïnteresseerd even voelen of dat echt leren pijpen zijn en nader kennismaken met de cowboy erin. Apart en voldoende intens om ons te doen besluiten dat het welletjes is, nu we nog alleen aan onze tent kunnen geraken. Linedancen zit er toch niet in.

Bromtherapie
En op dag drie begint zowaar de zomer van 2024. De zon brandt ons de tent uit, we ontbijten met de voeten in de modder maar met de zon op de neus en we kicken onze scooters op gang voor de laatste 150 kilometer van het weekend. Prachtige route alweer, waar blijven ze het halen, maar een zonnige zondag eind juni betekent ook drukte in de Ardennen.

Op de kleine wegen moeten we oppassen voor wandelaars, fietsers en ruiters en op de doorgaande wegen vliegen de motoren ons om de oren. Dat is even wat anders en het confronteert ons met de technische beperkingen van onze scooters. In meer realistische verkeersomstandigheden zijn tienduims wieltjes, trommelremmen, vering zonder demping en een flexibel monocoque chassis toch echt beperkt.

Onze mederijders op Daxen, Flandria’s en Mobylettes allerhande moeten tot dezelfde conclusie komen en zelfs die Bosscowboy op zijn snerpende MBX in Rothmans-kleuren (OMG, hij krijgt me nog steeds even jaloers als 35 jaar geleden) heeft het niet onder de markt. Wie mooi wil zijn moet echter pijn lijden en mooie herinneringen komen niet vanzelf.

Escapistisch feest
The Scooter Rally 2024 was al de zesde editie van dit schitterende evenement. Dit jaar zal de annalen ingaan als de moddereditie, maar ik heb niet één deelnemer horen klagen over de omstandigheden. The Scooter Rally is een escapistisch feest van ongebreidelde nostalgie en zelfrelativering met de vetste knipoog, waar inclusieve brommofielen kunnen connecteren met hun diepste zelf. Even tijd maken voor jezelf, doet een hoop therapiesessies uitsparen. Ze zouden het moeten terugbetalen via de ziekenkas.

Inschrijven voor The Scooter Rally 2025 kan via thescooterrally.com. Doen!

Tekst Dries Wayaert • Fotografie Jordi Van Derbeken, Dries Waeyaert