Toerroute: van Philippine naar Oudenburg (123 km)

Met meer dan elf miljoen zoekacties per maand op Google en meer dan 64 miljoen hashtags achter zijn naam is pizza blijkbaar de plat préféré of het favoriete gerecht van de meeste wereldburgers. Kan ik wel smaken, zo’n pizza, maar ik ben evengoed fan van een pot dampende mosselen en een … plat landschap. Een dagje met de motor kronkelen, draaien en keren door de polders van Zeeuws- en West-Vlaanderen is een gerecht waarvoor ik met plezier aanschuif.

Het blijft mij verbazen waarom wegbeheerders het doen, maar de asfaltweg langs het Philippinekanaal is bedekt met een vers laagje grind. Over een paar weken zullen al die steentjes in de bermen gereden zijn en ligt het asfalt er weer kaal bij, nu tikt het opgeworpen gravel als drumsticks tegen de stalen spatborden van de Harley-Davidson Breakout. Ik prijs me gelukkig met het lage zwaartepunt en de lange wielbasis, een Breakout laat zich niet van de wijs brengen door wat kiezel.

Het Philippinekanaal leidt me naar de Braakmankreek, een van de tientallen kreken, plassen en moerassen die onze rit vandaag kleur zullen geven. En dat mag je gerust letterlijk nemen, de zonnestralen die weerkaatsen op de rimpels van het water geven de regio een magische glinstering. We genieten van een indian summertje als ik de route rij, een term die door de algemene media gretig wordt rondgestrooid als de zon na de klassieke zomermaanden juli en augustus nog eens minstens drie dagen op rij schijnt.

De mediaheisa rond wat zonnestralen zal me worst wezen, ik geniet van de eenvaksweggetjes die vaak op de dijken van de kanalen anderhalve meter boven het maaiveld lopen. Door de totale afwezigheid van reliëf heb je van op de dijken prachtige uitzichten over de velden en plassen die door veel watervogels bevolkt worden. Als ik op de Krakeeldijk even halt hou, duurt het zowaar een minuut voor een roofvogel me opmerkt en wegvliegt. Vermoedelijk een bejaard beestje met gehoorproblemen, zo stil is de Breakout nu ook weer niet.

Via Turkeye en het Natuurreservaat Groote Gat tokkel ik noordwaarts richting Scherpbier en de Nieuwkerksche Kreek. Langs Kruisdijk en Boerenhol (ik verzin dit niet) zoek ik de Westerschelde en de Noordzeekust op. Tussen Breskens en Cadzand kan het in de zomer en zeker in de weekends heel druk zijn. Rij je deze route op een weekdag, dan valt dat al een stuk beter mee. Af en toe vormen senioren op e-bikes wel een mobiele chicane, maar voor de rest is het ‘vrijheid blijheid’ troef.

Met iets meer dan 120 kilometer is dit trouwens een perfect winterritje. Als de noorderwind over het vlakke land jaagt je toch flink induffelen, je motorrit rijden en op tijd halt houden voor een warme kop koffie of een gloeiende mok chocolademelk: als dat geen heerlijke manier is om een winterse zondag door te komen.

Net buiten Sluis steken we via een parallelweg aan de Rondweg van Sluis naar Draaibrug een eerste keer het Kanaal van Brugge naar Sluis over, een kaarsrechte waterweg die we twintig kilometer verder in Damme een tweede keer dwarsen. Tussendoor rij je ook langs het Schipdonkkanaal; in een gebied dat eeuwen geleden ten prooi viel aan verzanding werden kosten noch moeite gespaard om de voormalige havens via kanalen bereikbaar te houden.

Damme bereiken we via een kronkelend achterafweggetje en ook na de passage van het Boudewijnkanaal in Dudzele is het vet nog lang niet van de soep. Langs Zuienkerke, Houtave en Klemskerke slingeren we door de polders langs grachten en kanaaltjes. De hoogbouw van de kust bepaalt de einder, als Tetris-blokjes die op een laatste stukje wachten om weer een rij vol te maken. Waarop ik stiekem hoopt dat zo’n volle rij appartementsblokken in Tetris-stijl ook gewoon kan verdwijnen.

We komen echter nooit in de buurt van de toeristische drukte van de kust, maar blijven in de polders waar je niks hoort behalve het ruisen van het riet en in mijn geval het stampen van de dikke tweecilinder. Een paar kilometer ten oosten van Oostende steken we eerst de Noordede over en daarna het kanaal Gent-Oostende, waarna het Kanaal Plassendale-Nieuwpoort ons naar het eindpunt van de rit, café De Chargebuze, begeleidt.

PRAKTISCH Met 123 kilometer is de route ideaal voor een frisse herfst- of winterdag. Zoals gebruikelijk zit er geen onverhard in de route en is ze dus perfect te doen met elk type motor. We rijden vaak over smalle dijkwegen die ook door de landbouwers gebruikt worden, een streepje modder op de weg behoort dus tot de risico’s. De route start in Philippine, makkelijk bereikbaar vanaf de E34 Brugge-Antwerpen. Je rijdt er ofwel via Zelzate en de N62 naartoe, of je slalomt door Assenede en Boekhoute. Het eindpunt van de route, café De Chargebuze in Oudenburg, ligt op een paar honderd meter van de oprit van de A10/E40 die je terug landinwaarts voert.

Download de route

Mosseldorp Philippine Philippine mag dan al een kilometer of acht van de Westerschelde af liggen, ooit had het dorp via de Braakmankreek een directe verbinding met de zee. Philippine was de thuishaven van tientallen mosselkotters van vissers uit Philippine en het Vlaamse Boekhoute. Door de indamming van de zeearm kwam in 1952 een eind aan de visserijgeschiedenis van Philippine, maar de talrijke mosselrestaurants zijn gebleven.

Turkeye Turkeye is niet veel meer dan een gehuchtje van een paar huizen dat bestuurlijk deel uitmaakt van de gemeente Sluis, de naam doet echter wel wenkbrauwen fronsen. Toen het Staatse Leger in 1604 Sluis heroverde op de Spanjaarden, sloegen de Spanjaarden op de vlucht en lieten ze 1.500 galeislaven achter. Een groot deel van die galeislaven waren moslims uit het Ottomaanse Rijk, kortweg ‘Turcken’ genoemd. Een deel daarvan probeerde terug te keren naar hun vaderland (wat niet lukte want in Marseille werden ze opnieuw tot slaaf gemaakt), een ander deel bleef in Zeeuws-Vlaanderen achter. Het buurtschap Turkeye heeft een hechte band met de Turkse gemeenschap in Nederland en er is een Stichting Vriendschapsband Nederland-Turkije.

De Waterdunen van Breskens De verdieping van de Westerschelde deed veel getijdennatuur in Zeeland verloren gaan, vandaar dat een samenwerkingsverband van onder andere de Provincie Zeeland en het Waterschap Scheldestromen het project ‘Waterdunen’ op poten werd gezet. In 2019 stroomde via een speciale getijdenduiker het eerste zout water het gebied binnen, in 2022 opende het recreatiedomein. De getijdenduiker zet de Waterdunen twee keer per dag gecontroleerd onder water als het vloed is en laat het water bij eb evenveel keer per dag wegvloeien. Van op de wandelpaden en van in de vogelkijkhutten geniet je van de natuur.

Sluis Sluis ontstond in de veertiende eeuw aan de verzanding van het Zwin waardoor handelsstad Brugge werd afgesneden van de zee en Sluis een belangrijke voorhaven werd. Doorheen de eeuwen verkleinde de economische en politieke rol van Sluis, tegenwoordig wordt het stadje op zondagen overspoeld door Vlamingen omdat op zondag alle winkels in Sluis geopend zijn.

Damme De geschiedenis van Damme is direct gelinkt aan die van Sluis want ook Damme speelde een belangrijke rol in de bevoorrading van handelsstad Brugge. Een deel van Damme verdween toen Napoleon in 1810 opdracht gaf om de Damse Vaart te graven, een waterweg waarvoor het noordelijk deel van Damme werd opgegeven. Ondanks de turbulente geschiedenis van de stad bleven veel historische gebouwen in Damme overeind zodat het nu een leuk toeristenstadje met veel horeca is.

Café De Chargebuze Het eindpunt van onze laatste toerroute van dit jaar in het thema ‘Motorhoreca’ is een van de meest iconische motorcafés van Vlaanderen. Ann baat al dertig jaar café De Chargebuze uit waar motorrijders van alle slag van woensdag tot zondag (telkens vanaf 14 uur) halt houden voor een pint en een babbel.

Tekst en route Bart De Schampheleire • Fotografie Peter Naessens