Verzuring

Met het risico een oude zagevent genoemd te worden, vraag ik me de laatste tijd steeds vaker af in wat voor een tijd we leven. Ik weet niet op welk punt we zijn doorgeslagen naar een maatschappij waarin echt niks meer kan, dat laat ik over aan cultuurfilosofen of sociologen, maar ik word er bijtijds stapelgek van.

Alles wat ook maar beetje buiten de steeds smaller wordende lijntjes wordt gekleurd, is verboden of wordt niet meer getolereerd. Vooral dat laatste is iets wat je als motorrijder bijna dagelijks moet ervaren. Dan heb ik het nog geeneens over dingen als opzettelijk in de weg gereden worden in de file of voor gestampte zot uitgemaakt worden als je niet eens te snel, maar gewoon vlot een bepaalde verkeerssituatie tackelt. Ik heb het over evenementen zoals de Distinguished Gentleman’s Ride. Dat is een goed doel waarbij overal ter wereld motorrijders zich in hun beste pak hijsen, op een afgesproken plek verzamelen en aan een gezapig tempo in stoet door een stad te rijden met als doel aandacht te vestigen op prostaatkanker en zelfmoord. En geld in te zamelen ter genezing of preventie daarvan. Sinds een paar jaar zijn we partner van de DGR in Gent en elk jaar opnieuw is het een heel gedoe om een locatie te vinden om het event een startplaats te geven. Vorig jaar waren de eerste motoren nog niet gearriveerd of de politie stond al op de stoep met de mededeling dat iemand gebeld had wegens geluidsoverlast. Niet dat de plaatselijke ‘Flikken’ met getrokken wapens en boetepen kwamen aandraven, ze waren zelfs erg vriendelijk en vonden het zelf duidelijk ook wat vervelend, maar ze stonden er toch maar. Weg sfeer. Intussen verhuisde het Gentse event voor de derde keer op rij van locatie, om het woord ‘weggejaagd’ niet in de mond te willen nemen. In Brugge mocht voor hetzelfde evenement geen spandoek opgehangen worden wegens ‘niet in regel met Unesco werelderfgoed’, terwijl de stad wel volhangt met verkiezingsposters.

Voelt u die ingebouwde bullshitmeter ook vol in het rood gaan? Vroeger kon je alles nog op motorbendes steken, maar die tijd ligt toch al even achter ons, niet? Neen, de enige oorzaak is een totale verzuring, regelneverij en azijn zeiken waar ik ongemakkelijk van word. De verzuring bevindt zich op elk niveau en in elke leeftijdscategorie. Het is een zodanige uitzondering geworden om nog eens een rebel aan het werk te zien dat ik spontaan blij word als ik nog eens iemand iets geks zie doen. Zoals die jonge gast die onlangs op de E40 aan 130 (op teller) op z’n Honda CBR125 magistraal door het verkeer laveerde, kin tegen de tank en de open uitlaat kabaal makend dat het een lieve lust was. Hij kreeg van mij niet m’n gangbare motorgroet, maar wel de sataneske, rock & roll opgestoken wijsvinger en pink. Dat hij op identieke manier terugzwaaide, maakte mijn dag. Wat zeg ik: week. Of mijn beste maat, die uit principe en moegetergd elk van z’n kleine verkeersboetes ging aanvechten voor het gerecht, een veelvoud van die boetes aan advocaatkosten betaalde, maar wél over de hele lijn alle boetes kwijtgescholden kreeg en met spreekwoordelijke opgestoken middelvinger het gerechtsgebouw verliet. Of de gasten die in m’n dorp heelder verkiezingsborden hebben volgeklad. Akkoord, hun humor liet wat te wensen over want er zijn betere grappen dan ‘bruis’ op elke sp.a-affiche te kladden, maar de intentie was er.

Maar wie m’n hele jáár heeft gemaakt, is mijn eigen zoon. Laatst waren we samen gaan crossen op een braakliggend terrein dat weldra wordt omgevormd tot industrieterrein, hij op zijn PW50 en ik op mijn crossscooter. Blijkbaar had een van de omwonenden (die overigens minstens 450 meter verder woonde dan het geluid van onze brommers draagt) de boswachter gebeld om te klagen. Toen die ons – toegegeven – vriendelijk kwam wegjagen, gooide mijn zoon met veel misbaar zijn helm in de bestelwagen en sprak: “Het zijn allemaal lafaards!” Waar hij dat woord vandaan heeft gehaald, weet ik niet. Maar de glimlach die het hele tafereel op mijn lippen toverde, haalde het van de teleurstelling in de maatschappij. Rock on, you crazy people!

Pieter Ryckaert, pieter@motorrijderbe