‘Met de trein naar Oostende’ van Spring is een tenenkrullend nummer, maar iedereen kan het deuntje wel meejoelen en op een of andere manier brengt het gekweel je in een soort van goedkope vakantiestemming. Dit verhaal hoorde daar een alternatieve versie van te worden onder de titel ‘Met de trein naar de bergen, tjoeke tjoeke tuut!’, tot onze treinreservatie een heel klein beetje fout liep. Maar we gingen wél naar de bergen.
Het plan was redelijk simpel: kan je dankzij de Urlaubs-Express van een verlengd weekend een uitstap richting de echte bergen maken? Dat zag er heel haalbaar uit, want het idee was om ons op vrijdagavond met de nachttrein van Düsseldorf naar Innsbrück te laten brengen. Zaterdag en zondag zouden we dan door de bergen knallen en op maandag in één ruk terug; dat was het plan waarvoor ik een Moto Guzzi Stelvio, een fotograaf en een paar hotelkamers in de Dolomieten regelde.
Probleem?
De bevestiging van de Urlaubs-Express was ook al binnen en de persverantwoordelijke van de treinmaatschappij zou zelfs met ons meereizen, sympathiek. Tot twee weken voor de afreis de ontnuchtering volgde. “Euh, sorry, maar ik, euh, heb jullie op de nachttrein van Hamburg naar Innsbrück geboekt. Is dat een probleem? De nachttrein van Düsseldorf naar Innsbrück is volgeboekt.”
Dat is inderdaad nogal een probleem, want Hamburg ligt zevenhonderd kilometer naar het noorden terwijl Inssbrück duizend kilometer naar het zuiden ligt. Om eerst driekwart van een dag in de verkeerde richting te rijden om dan een nacht in een trein te liggen snurken, da’s ook niet de bedoeling. En dus stelden we het plan bij.
Tweetalig
Op donderdag aan het eind van de werkdag schiet ik mijn motorkloffie aan en pik Jo op in het Gentse, na de avondspits sjezen we nog richting Kirchberg waar we in motorhotel Karrenberg onder zeil gaan. Op vrijdagavond hebben we afspraak met fotograaf Jürgen op de top van de Passo del Erbe in de Dolomieten, zodat we ’s ochtends op tijd op pad gaan. In de stromende regen gaat het zuidwaarts, de flessenhals tussen Duitsland en Oostenrijk die als Fernpas op de kaart staat zorgt voor de gebruikelijke vertraging door vrachtwagens en sleurhutten die in wandeltempo over de berg schuifelen.
Nog een geluk dat het intussen droog is en het kwik richting de twintig graden kruipt, je kas opfretten omdat het verkeer niet opschiet is nog ellendiger in de regen en de kou. De overgang van perfect onderhouden vangrails naar bruin verroeste exemplaren op de top van de Brennerpas geeft aan dat Oostenrijk achter ons ligt en dat we vanaf nu op Italiaans asfalt rijden. De meeste plaatsnamen hebben nu een Duitse en een Italiaanse naam en iets voorbij Brixen laten we de A22 snelweg voor wat ie is en kunnen we de bochtjes aanvallen.
Minions
Ons hotel ligt op de top van de Passo del Erbe, een heel smal en technisch colletje dat buiten de toeristische kern van de Dolomieten ligt waardoor het er heel rustig is. Van de kant van San Pietro is d Passo del Erbe smal en slecht onderhouden, en van de keren dat ik ‘m op de fiets naar boven ben gereden herinner ik me vooral dat hij gruwelijk steil is. De regen, mist én de kiezel op het wegdek maken dat we er ook met de motor niet te lomp tegenaan moeten gaan. Na een rijke Ladinische maaltijd (de lokale specialiteiten zijn lekker, maar vooral ook véél) is er ’s avonds wel een en ander aan de hand in het hotel.
Blijkt dat een aantal brandweerkorpsen uit de buurt precies dit hotel hebben uitgekozen voor een grootscheepse oefening, inclusief ladderwagens en wel honderd spuitgasten die na de oefening buiten op de parking in formatie gaan staan om de debriefing te aanhoren. We bekijken het vanop het balkon van ons hotel en ik maak de opmerking dat ze met hun gele helmpjes vanuit de hoogte gezien verdacht veel gelijkenissen vertonen met de minions. Jo schiet in een soort van slappe bulderlach die alle minions naar ons balkon doet kijken. Zo, we hebben weer indruk gemaakt.
Half vanille, half chocolade
Op zaterdag is het weer nog altijd de wisselvalligheid zelve. De afdaling van de Passo del Erbe richting San Martin de Tor in het dal van Badia is leuk om in het ritme te komen. Eerst smal en technisch met daarna mooie doordraaiers en haarspelden in een breder kader doen het humeur goed. De pret is evenwel van korte duur, want als we in La Ila links de Valparolapas aansnijden vallen de eerste druppels al.
De Valparola is een col vol drama. Vanaf Armentarola slingert hij zich eerst nog een weg naar boven tussen de bomen, eens je boven de boomgrens uit komt wordt het uitzicht over de vallei van Badia pas echt grandioos. In de laatste haarspelden voor de top speur ik naar de marmotten die hier vaak zitten, maar met dit wisselvallige weer hebben ze er blijkbaar ook geen zin in.
De oude militaire weg die parallel aan de hoofdweg naar de pashoogte van de Valparola loopt, ligt nog onder een dikke laag sneeuw en als twee overjaarse kleuters gaan Jo en ik mekaar met sneeuwballen te lijf. Fotograaf Jürgen aanschouwt hoofdschuddend het tafereel en denkt er het zijne van, als Oostenrijker is hij net iets meer sneeuw gewend dan wij laaglanders.
Als Jürgen een paar kilometer verder op de top van de Falzaregopas van een droog moment gebruikmaakt om statische foto’s te maken, duiken Jo en ik de berghut in voor koffie met gebak en een bizar gesprek. Bij de koffie vragen we twee canoli, een soort van soesjes die ofwel met chocolade ofwel met vanillepudding gevuld zijn. Een van de canoli blijkt echter een bijzonder zeldzaam half/half exemplaar: aan onze kant van de toonbank gevuld met gele pudding, aan de andere kant gevuld met chocolade. Tja, krijg het dan maar uitgelegd welke je precies wil.
Erwtensoep
In de afdaling van de Falzarego richting Cortina d’Ampezzo gaat de motregen over in stortregen, er zit niks anders op dan Bar-Restaurant Baita Resch op te zoeken voor de lunch. Na de middag rijden we tussen de buien door van Cortina d’Ampezzo en over de Tré Crocipas naar het wondermooie meer van Misurina, nog verder rijden naar de Tre Cime di Lavaredo heeft geen zin want die drie rotspunten zullen toch sowieso in de mist en de wolken verscholen zitten.
We keren dan maar op onze stappen terug en rijden vanuit Cortina weer over de Falzarego en de Valparola naar La Ila. Het weer in de bergen is altijd grillig, maar vandaag slaat het wel alles. Na de erwtensoep van deze ochtend krijgen we ineens staalblauwe lucht en een opgedroogd wegdek geserveerd, en daar smullen we gulzig van. Het tempo gaat met een snok de hoogte in, warmdraaien voor morgen heet dat.
Bobsleeën op asfalt
Op zondagochtend zijn we al vroeg op weg. Weer de Erbe af richting San Martin, weer over de SS244 richting Badia en La Ila. In plaats van links de Valparola op te sturen, gaat het deze keer rechtdoor tot Corvara om daar rechts aan de overbekende Sellaronda te beginnen, met als eerste pas de Gardena. Een wonder van een weg met op de top een terras waar de koffie met het uitzicht over de rotsen en de kronkelweg onder je heerlijk smaakt.
In plaats van de Sellaronda (de passenronde rond het Piz Boè bergmassief dat de Gardena, de Sella, de Pordoi en de Campolongo aan mekaar koppelt op amper vijftig kilometer) in tegenwijzerzin te blijven volgen, schakelen we over op een plan B dat nog meer stuurpret moet bieden. We dalen de Gardenapas terug af tot Corvara en beginnen meteen aan de Campolongopas. De eerste paar kilometer van die weg zijn vermoedelijk door een voormalig bobsleekampioen aangelegd, want de bochten zijn zowaar kombochten en het asfalt van wereldkwaliteit.
De afdaling naar Arabba is technisch, in het dal volgen we de SR48 naar de Falzaregopas. Da’s inderdaad diezelfde pas van gisteren, maar nu bestormen we hem vanaf de zuidzijde. Pian Falzarego klampt zich als gehucht van twee keer niks aan de bergwand op het einde van het dal vast, de bergpas wriemelt zich eromheen en heeft dan een galerij en een tunneltje nodig om je uiteindelijk tot op de pas te krijgen.
Het mooiste uitzicht van de Dolomieten
We steken meteen door richting Cortina d’Ampezzo om in Pocol de Falzergo te verlaten en om aan mijn absolute favoriet in de Dolomieten te beginnen: de Passo Giau. De eerste tien kilometer zijn een opeenvolging van haarspelden, je schakelt hier zelden naar derde versnelling en zit constant als een duif over je schouder te kijken, op zoek naar de volgende krappe bocht.
Je hebt geen flauw idee hoelang dit nog gaat duren en waar je eigenlijk bent, tot de SP638 ineens een lange krul naar links schrijft en je misschien wel hét mooiste uitzicht van de Dolomieten op je netvlies geprojecteerd krijgt. Probeer je dan nog maar eens te concentreren op die volgende bocht … al is het wel nodig, want ga je hier rechtdoor dan rij je je hopeloos vast in een meter sneeuw.
Amuseer je te plette
“Opgelet als je afdaalt naar de westkant, de Colle Santa Lucia is nog afgesloten”, meldt Richard me tijdens de lunch. Richard is een lokale fietsgids met wie ik vroeger veel samen heb gefietst in de regio en die ik per toeval tijdens onze pauze op de Giau tegenkom. Na de radicale afdaling van de Giau richting Selva di Cadore (zo steil dat het haar op je armen ervan rechtkomt) slaan we linksaf en maak ik een stomme fout. In mijn hoofd had ik het plan klaargestoomd om vanaf Selva di Cadore naar Caprile te rijden om van daaruit de Fedaiapas te beklimmen, maar een kleine kortsluiting onder mijn kaalkop doet me beslissen om toch nog verder zuidwaarts te rijden, over de Staulanzapas.
Ook een toppertje, zeker in de eerste haarspelden want daar krijg je het idee dat de weg zich tegen de rotswand te pletter gaat rijden. De afdaling naar Dont is magistraal, al volgt daar een redelijk ontnuchterende vaststelling: we zijn het te bont aan het maken. Het loopt al tegen vier uur en we willen vandaag nog tot in Zuid-Duitsland geraken, regio Füssen, om morgen de resterende 850 kilometer huiswaarts te kunnen rijden. Da’s nog een eind sturen vanaf hier, dus veel treuzelen zal er niet bij zijn.
Verzot
Dan maar een lekker tempo zoeken op de Passo Duran, een onbekend pasje waar ik evenwel verzot op ben. De opeenvolging van blinde bochten langs de rotswand en het korte draaien en keren is echt mijn ding en de Moto Guzzi Stelvio lust er ook wel pap van. Vanaf Agordo krijgen we gelukkig wat grotere wegen op het menu zodat we meters kunnen maken. Meters naar het noorden, het is de hoogste tijd.
Bij een tankstation tussen Bolzano en Meran houden we topoverleg: rijden we effectief nog tot Füssen en zo ja, over welke route? Terwijl we onze vochtvoorraad aanvullen (het kwik tikt hier ineens weer dertig graden aan) besluiten we om over de Reschenpas en de Fernpas toch tot Füssen te rijden, al zullen we daar pas tegen tien uur aankomen. Ik bel een hotel en boek een kamer, aankomen om tien uur is geen probleem.
Snel naar bed
De Stelviopas is vanwege de sneeuw nog gesloten, vermoedelijk de reden waarom het op de SS38 richting Reschen godsgruwelijk druk is. Als er ineens Carabinieri in mijn achteruitkijkspiegels opduiken vrees ik voor de zaak, meer dan vermoedelijk hebben die daarnet gezien dat we zes auto’s in één vlotte beweging hebben ingehaald, over de volle witte middellijn. Ik ben in gedachten mijn euro’s al aan het tellen als de politiemannen ons wild gesticulerend voorbij vlammen, geen idee waarheen.
Op de Reschenpas is er gelukkig geen verkeer en geen politie meer zodat we stevig kunnen door kachelen, dat het stuwmeer op de top helemaal leegstaat zorgt voor een onwerkelijk beeld. In plaats van een blauw meer dat het uitzicht domineert, rest er nu niks dan een gigantische lap bruine smurrie. Enkel in Reschen zelf hebben ze een stukje van het meer gelaten zoals het is, de iconische kerktoren staat er nog in een plasje en dat ziet er nogal ridicuul uit.
De afdaling richting Nauders en Pfunds nemen we met het gas wijd open, na een snelle hap in Tarrenz wissel ik het donkere vizier van mijn helm voor een helder exemplaar en zie op de gps dat we nog exact een uur te rijden hebben tot het hotel in Füssen, aankomstuur: 22.12 uur. Zo laat op de avond de Fernpas oversteken heeft als voordeel dat er amper nog verkeer is, keerzijde van de medaille is dat het er aardedonker is en je vanuit het niets verblind wordt door de paar tegemoetkomende auto’s.
Ons energiepeil staat na een uurtje of tien op de motor redelijk laag en we zijn nog geen klein beetje opgelucht als we om klokslag tien uur de motoren voor het hotel in Füssen parkeren. Op het moment dat ik mijn rechterbeen in bed trek, slaapt mijn linkerbeen al.
Op maandag rijden we de resterende 850 kilometer huiswaarts over de snelweg. Van de ene onweersbui naar de volgende opklaring, gewoon hersenloos rechtdoor kilometers maken. Daar wordt een mens niet vrolijk van, al doet het idee dat we een topweekend achter de rug hebben wel wonderen. Voor twee dagen sturen meer dan tweeduizend snelwegkilometers maken is uiteraard een beetje overdreven, maar dat was initieel ook het plan niet. Neem je op vrijdagavond de nachttrein vanuit Düsseldorf, dan is bovenstaand rondje perfect te doen in het weekend en de terugrit op maandag.
Tekst Bart De Schampheleire • Fotografie Jürgen Skarwan, Jo Truye
CFMoto heeft de voorbije jaren al aardig wat exemplaren van zijn MT-modellen aan de avontuurlijke man of vrouw gebracht en
In de Benelux kennen we de Ténéré Travel Trophy al eventjes, een avontuurlijke allroad reis voorbehouden voor eigenaars van een
Het najaar komt zo stilaan weer in zicht, of we daar nu zin in hebben of niet. En dat kan
