Original Equipment, oftewel OE-banden – de banden die een fabrikant ‘fabriek-af’ monteert onder een bepaald model – zijn het zoveelste slachtoffer van internet, fabels, aangenomen waarheden en verkeerde interpretaties. En al is het antwoord duidelijk en eenduidig, misschien moeten we deze pagina toch maar aangrijpen om enkele verklaringen mee te geven voor een paar hardnekkige fabels.
Ten eerste zijn de homologatie-eisen die gesteld worden aan iedere band dermate streng, dat er geen slechte banden meer gemaakt worden. Niet in OE, niet in de ‘gewone’ aftermarket banden.
Ten tweede kan het inderdaad zo zijn dat bepaalde OE-banden sneller slijten dan aftermarket banden, maar dat heeft niks te maken met goed of slecht. Het heeft alles te maken met het eissenpakket van de fabrikant naar de bandenfabrikant toe, maar ook naar de interne keuzes die de merken maken. Een bandenfabrikant biedt namelijk altijd diverse banden aan een merk aan, om te evalueren, met als bedoeling dat het merk in kwestie uiteindelijk kiest. Het is dan aan de motorfabrikant om af te wegen welke zaken gaan doorwegen in de keuze van de band. Levensduur? Gewicht? Grip? Diversiteit? Het spreekt dan ook bijna voor zich dat pakweg Yamaha voor de R1 voornamelijk zal letten op de pure grip, terwijl de MT-10 wellicht eerder een band zal krijgen die vooral diverse omstandigheden aankan en lang(er) meegaat. Het kan trouwens goed zijn dat er tijdens de testcyclus van een hypersport zelfs nooit naar de levensduur gekeken is… Net als dat een band voor een toermotor of chopper nooit op circuit zal beoordeeld worden op pure grip… En dus is het inderdaad zo dat de standaard gemonteerde Bridgestone op een moderne R1 al na één circuitdagje versleten is … maar je wel toelaat om bijna dezelfde tijden te rijden als met een echte raceband!
Ten derde is er een belangrijke nuance te maken tussen OE-banden en specifieke banden voor bepaalde motoren. Uiteraard gaan de twee hand in hand, maar niet altijd. Waar de meeste standaard motoren voorzien zijn van bepaalde gestandaardiseerde banden die je ook op andere motoren terugvindt, zijn er sommige motoren die hun ‘eigen’ specifieke band hebben. Dat kan enerzijds zijn omdat de afmetingen wel héél erg specifiek zijn (bv. Ducati Desmosedici met 16.5 inch wielen), maar anderzijds ook omdat de handling dermate belangrijk is dat er aan een bestaande band verder gesleuteld wordt om hem zo goed mogelijk te laten renderen op bepaalde modellen. Om eerlijk te zijn is die laatste tactiek tegenwoordig wat minder gebruikelijk. In de gouden tijden van de sportmotoren was het vooral bij Pirelli gebruikelijk om specifiek voor een motor een band te gaan finetunen (zo had je de SC2 banden, maar ook de SC2 SU voor de GSX-R1000), maar tegenwoordig zijn de verkoopvolumes zo laag dat het de extra investering niet waard is.
Last but not least is er nog een belangrijk verschil te vermelden tussen aftermarket banden voor straat/trackdays en die voor de racerij. Die laatste worden gemaakt om zo goed mogelijk te presteren, en het is aan de teams om daarmee om te gaan en de motoren en hun afstelling aan te passen. Dat vergt soms wat tijd en energie, maar uiteindelijk is het resultaat er dan wel (bv. overstap MotoGP van Bridgestone naar Michelin). Banden die echter ontwikkeld worden voor straatmotoren en trackday-rijders, worden met een ander referentiekader ontwikkeld. Daar wordt er namelijk van uitgegaan dat de klant zijn motor niet aanpast, en dus moet elke gewenste verandering in het rijgedrag vanuit de band komen. Een vergelijkbare ontwikkeling dus als voor een OE-band die voor een specifieke motor gemaakt wordt, maar dan met de extra uitdaging om de gewenste verbeteringen in het rijgedrag te maken voor élke motor in dezelfde klasse…
In vervlogen tijden stond aan de overkant van de straat vaak de GSX-R1100 van de beruchte buurman ‘Peter’ op de stoep. Mijn held kwam elke
Vroeger was het leven simpel, dat weten we allemaal. Als motorrijder wist je perfect wat je moest doen als je een straatmotor wilde gebruiken op
Even terug naar Le Luc, januari 2001. De eerste testen met de MV Agusta racemotoren, in aanwezigheid en onder instructie van een delegatie Italiaanse ingenieurs.
