Kort getest: Husqvarna Svartpilen 801

Met alle respect voor elke motorrijder die ooit een Yamaha Diversion bezat, maar de slogan ‘Escape the Ordinary’ die de Diversion-club voerde was er misschien toch een beetje over. De Diversion was in al zijn varianten niet meteen een vat boordevol sensaties en dat is nog heel eufemistisch uitgedrukt. Dat Husqvarna diezelfde slogan nu voor de Svartpilen 801 van onder het stof haalt, zadelt me op de dag van de presentatie dan ook op met gemengde gevoelens. Benieuwd welke gevoelens er de bovenhand nemen na een dagje gassen door Zuid-Frankrijk.

De grootste Svart- en Vitpilens waren tot nog toe de 701’s, die door de 690cc monocilinder echter een vrij beperkt inzetbereik hadden. Maar nu is er dus de Svartpilen 801 (de Vitpilien 801 zit nog in de pijplijn, net als de A2-versie van de Svartpilen 801) en die zal voor Husqvarna ongetwijfeld een nieuw tijdperk inluiden.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: aan het eind van de 235 kilometer draaien en keren door de Var (absolute aanrader voor wie van ‘technisch motorrijden’ houdt, deze streek in Zuid-Frankrijk) ben ik redelijk onder de indruk van de Svartpilen 801, wat aan het begin van de testdag nog helemaal niet het geval was. Al is dat laatste eigenlijk niet de schuld van de Husqvarna…

Doorgaans krijg je bij de presentatie van een nieuwe motor toch een kilometertje of tien om een beetje in het ritme te komen, maar dat was ons deze ochtend niet gegund. Onze Zuid-Franse voorrijder ging er meteen als een speer vandoor, maximaal gebruikmakend van zijn voorkennis van zowel de streek als de motor; terwijl ik nog in het dashboardmenu aan het klooien was en de Japanner voor mij al moeite genoeg had om aan de juiste kant van de weg te rijden. Dan kost het even tijd voordat je alles van de Husqvarna op een rijtje hebt.

In Road is de gasrespons net iets te braaf om het tempo bij te houden, terwijl Sport een tikje te springerig reageert. Dat komt dan weer omdat ik de juiste veerafstelling nog niet gevonden heb op de pokdalige slingerwegen. Daar komt bij dat de Svartpilen zo ongelooflijk licht stuurt (zelfs met de Pirelli MT60 RS banden in scramblerstijl) dat ik meerdere keren veel vroeger dan verwacht aan de binnenkant van de bocht zit.

First things first: de Svartpilen 801 ziet er fantastisch uit. Ik ben niet altijd fan van de hele scherpe styling die KISKA vaak loslaat op hun motoren, maar de Svartpilen-looks kunnen me wel bekoren. Zeker het gesmede aluminium subframe met geïntegreerde air intakes is zo mooi dat je er meteen een zou bijbestellen om thuis aan de muur te hangen. De zadelhoogte van 820 mm is heel toegankelijk, het brede stuur staat zeker in vergelijking met de Dukes vrij hoog zodat een ontspannen zithouding ontstaat.

De 75° krukas moet de paralleltwin doen aanvoelen als een V-twin en slaagt daar vanaf de eerste omwenteling in. De krachtbron klinkt redelijk gedempt (uw medemens zal u dankbaar zijn), maar tegelijkertijd blijft het vaak irritante gepruttel van een ‘standaard paralleltwin’ achterwege. Rem- en koppelingshendel zijn instelbaar zodat je de Pilen perfect naar je hand kunt zetten. De eerste kilometers moet ik wennen aan het rijgedrag, ik rij de Husqvarna aanvankelijk zoals de MT-09 waar ik onlangs mee onderweg was en da’s dus de verkeerde modus operandi.

De Oostenrijkse tweecilinder heeft niet de adem van de Japanse driepitter en daar verkijk ik mij een paar keer op, met een geel oplichtend dashboard als waarschuwing dat de 105 paarden richting begrenzer galopperen. Vroeger opschakelen dus, vooral op koppel rijden en zo veel mogelijk van de koppeling af blijven. Want de up/down quickshifter opereert fluweelzacht en trefzeker, tijdens de hele testrit zal ik slechts één keer in een valse neutraal belanden omdat ik onvoldoende daadkracht aan de dag legde. Gebruik je de prima aan te voelen koppeling wel, dan schakelt de bak een tikkeltje minder trefzeker.

Halverwege de rit zet ik zowel de in- als de uitgaande demping van de vork een klikje harder, op de vaak hobbelige wegen heb ik de indruk dat de voorvork in standaard afstelling een beetje aan het deinen slaat. Een streepje strakker voelt beter, geeft meer info en ik begin ook te wennen aan het vingervlugge stuurkarakter dat voor sommigen zelfs nerveus zou kunnen aanvoelen. Goed dat er standaard een stuurdemper op zit, die voorkomt al te veel onrust in de neus.

Aan het begin van de dag had ik ook nog niet veel vertrouwen in de MT60 RS banden die al een decennium bij Pirelli in de catalogus staan. Er zijn genoeg scramblerbanden die – met een profiel dat te zwaar is voor de weg en tegelijk te licht voor offroadgebruik – eigenlijk overal de plank misslaan. Niks daarvan met de MT60’s die snel opwarmen, weinig trillingen of rolgeluid produceren en bijzonder communicatief zijn. De motor zelf voel je in de voetsteunen wel een beetje trillen zonder dat het vervelend wordt. De J.Juan remmen bijten initieel niet écht hard door, al compenseren ze dat met heel veel gevoel en dat past wel bij de Svartpilen in zijn geheel.

Geacclimatiseerd aan het stuurgedrag en gewend aan de souplesse van de twin, open ik het optionele Dynamic Pack … en ontdek een Svartpilen die me als een handschoen past. De gasrespons gaat in Sport, de tractiecontrole in stand 3 en het ABS in Supermoto. En dan begint de pret pas echt. De paarden hangen strak aan de teugels, de tractiecontrole komt niet bij de minste geringste wielspin tussenbeide en bij het aanremmen naar een krappe bocht kan je met een duw op het rechter pedaal het achterwerk even laten zwiepen. Heerlijk.

Bij totaal gebrek aan windbescherming voel je aan de druk op je torso hoe hard het gaat, kijk je ver genoeg voor je uit en rij je op en top geconcentreerd, dan stoor je je niet aan de twee panelen bovenop de benzinetank die niet mooi op mekaar aansluiten. Samen met het matige zitcomfort en het feit dat het zadel weinig ruimte biedt om te verzitten, kan ik na een dagje stoeien weinig andere minpunten bedenken voor de Svartpilen 801. Behalve dan dat ‘ie ten opzichte van de KTM 790 Duke donormotor toch wel een flinke slok duurder is.

Conclusie Ook al lijkt de Svartpilen 801 in eerste instantie nogal beperkt qua inzetbereik, toch is het een motor die bij heel veel potentiële motorrijders de vonk kan doen overslaan. Zoek je de scramblertouch van bijvoorbeeld een Fantic Caballero, hou je van de klassieke lijnen van pakweg een Kawasaki Z900RS of ga je voor het onversneden rijplezier van een Yamaha MT-09, dan kan de Svartpilen 801 daar iedere keer zonder blozen als concurrent tegenover gaan staan. En heb je het Dynamic Pack gekozen, dan komt zelfs een KTM 690 SMC supermoto in het vizier. Nee, je kan het zo gek niet bedenken aan het stuur van de Svartpilen 801.

Plus- en minpunten
+ Souplesse van de krachtbron
+ Stuurt enorm licht
+ Fraaie styling
– Fors duurder dan een 790 Duke
– Tankdelen sluiten slecht aan
– Zitcomfort voor bestuurder en passagier kon beter

Lees de volledige test in Motorrijder juni 2024

Husqvarna Svartpilen 801
Motor: 799cc, 4 kl./cil., vloeistofgekoelde paralleltwin
Boring x slag: 88 x 65,7 mm
Compressieverhouding: 12,5:1
Max. vermogen: 105 pk @ 9.250 tpm
Max. koppel: 87 Nm @ 8.000 tpm
Brandstofvoorziening: injectie met 46 mm gasklephuizen
Transmissie: zesbak, slipperclutch, ketting
Frame: brugframe van stalen buizen, gesmeed aluminium subframe
Voorvering: 43 mm WP Apex UPSD, in- en uitgaande demping instelbaar, veerweg 140 mm
Achtervering: WP Apex monoshock, veervoorspanning en uitgaande demping instelbaar, veerweg 150 mm
Voorrem: 300 mm schijven met radiaal gemonteerde J.Juan vierzuigerremklauwen, bochten-ABS
Achterrem: 240 mm schijf met zwevende J.Juan dubbelzuigerremklauw, bochten-ABS
Banden voor/achter: 120/70-R17 / 180/55-R17 (Pirelli MT60 RS)
Wielbasis: 1.388 mm
Balhoofdhoek/naloop: 24,5° / 97,9 mm
Gewicht: 181 kg (rijklaar zonder benzine)
Zithoogte: 820 mm
Tankinhoud: 14 l
Prijs België: € 11.399,-
Prijs Nederland: € 13.050,-

Tekst Bart De Schampheleire • Fotografie Marco Campelli, Sebas Romero