Tweedehands: Kawasaki ZXR400 (1989-1999)

De komst van de ZX-4RR roept natuurlijk herinneringen op aan z’n gillende voorganger met de ‘stofzuigerslangen’, en die blijkt ronduit zeldzaam op de tweedehandsmarkt – zeker in originele staat. Daar zijn verschillende verklaringen voor. Om te beginnen is de 400cc-klasse van oorsprong iets typisch Japans. Motorfietsen tussen 125 en 400cc worden daar namelijk als standaard beschouwd, alles met grotere longinhoud is ‘heavy’ en vereiste dertig jaar geleden al een specifiek rijbewijs en een vrijwel onbetaalbare verzekering.

Eind jaren 80 kwamen er enkele 400cc-varianten van de toenmalige superbikes op de markt die qua techniek en styling amper onderdeden voor hun grotere broers; de 400cc viercilinder relschoppertjes wisten hun ‘gebrek’ aan longinhoud duchtig te overroepen met een grote mond. Alleen Kawasaki besloot de ZXR400 hier uiteindelijk op te nemen in de line-up, maar het bleef natuurlijk een niche. Kortom, er zijn in de Lage Landen simpelweg nooit veel van deze 400cc’tjes verkocht.

Reden nummer twee is dat de meeste van de toentertijd verkochte exemplaren al lang in de prak gereden zijn. In de vroege nineties sprak een 400cc motortje met +60 pk voor een drooggewicht van ca. 160 kg nogal tot de verbeelding, al helemaal omdat het pas echt leuk werd boven de 12.000 toeren. Dat maakte dat de kopers doorgaans jonge sensatiezoekers waren die er een Banzai-missie van maakten om hun maten op ‘een 750’ te kakken te zetten. Dat liep niet altijd goed af.

De ZXR’s die dat overleefd hadden, werden vaak ingezet als circuitmotor voor beginnende rijders die hun gebrek aan ervaring wilden compenseren met niet erg vakkundige tuning. Ook dat liep vaak niet goed af. De derde reden waarom je weinig tweedehands ZXR400’s vindt, is van sentimentele aard. Nette ZXR’s – zowel 400 als 750cc’s – worden door boy racers op leeftijd gretig opgescharreld en vervolgens nooit meer losgelaten.

De styling van de ZXR750 was baanbrekend in 1989 en werd een-op-een overgenomen voor het 400cc opdondertje. De ZXR400 erfde ook (een verkleinde vorm van) het aluminium frame met de dikke kokerbalken van de 750, en het blok was weliswaar klein maar op technisch gebied absoluut volgroeid.

Met dubbele bovenliggende nokkenassen, 16 kleppen, vloeistofkoeling en een compressie van 13:1 perste de gillende vierpitter er meer dan 60 pk uit. Dat het Ram-Air systeem – dat koude lucht onder druk naar de airbox moest leiden – daar fors aan bijdroeg werd later ontkracht (o.a. te veel interne weerstand in de stofzuigerslangen), maar in de nineties twijfelde niemand daar aan. Klonk veel te goed aan de toog.

Aan diezelfde toog waren de vering en remmen in die tijd nog niet echt een puntenpakker, maar de 400 had toch maar mooi een instelbare upside-down vork in de neus. Dat was zelfs veel later op supersport 600’s nog geen vanzelfsprekendheid. Kortom, deze prachtige kleine rakker heeft ook ons hart overduidelijk gestolen.

Mocht je nog op zoek zijn naar consumentenadvies: volg je hart, maar houd het aan de rationele ketting. Zoek een originele Belgische motor, laat circuitrakkers links liggen en mijd exemplaren die door hun opeenvolgende eigenaren ‘verbeterd’ zijn. Exemplaren met lage kilometerstanden zijn verdacht, hoge kilometerstanden met een goede onderhoudshistorie hoeven je dan weer niet af te schrikken. Voor een mooi exemplaar lijkt ca. 4.500 euro een gangbare prijs.

Vloeistofgekoelde 4-in-lijn • 398cc • 61-64 pk pk • 159-163 kg (droog) • 16 l • ca. € 4.500