Ronde van Vlaanderen TT

KTM 390 Adventure versus R 1200 GS, op de ultieme Vlaamse route: dit is de Ronde Van Vlaanderen TT.

Het begon met een stelling. Dat ik op de KTM 390 Adventure in Vlaanderen van punt A naar punt B niet veel trager zou zijn dan met een ‘grote’ motor. Hoe bewijs je zoiets? Met de chrono, uiteraard. Want die liegt niet. En wat is de ultieme Vlaamse route? De Ronde van Vlaanderen natuurlijk. Toen die naam viel, veerde Stefaan spontaan op. Eén: hij heeft een grote motor, met name z’n GS. En twee: z’n grootvader Marcel Buysse won ooit de Ronde van Vlaanderen. Hij wilde dus nog een keer ‘Buyze’ (met een ‘z’ intussen) op de erelijst van de Ronde zetten. Alzo werd de Ronde van Vlaanderen Tourist Trophy geboren, de nooit geziene kruising tussen de Ronde en de Isle of Man TT.

Het opzet

De Ronde van Vlaanderen rijden tegen de klok. We starten met 10 minuten verschil op dezelfde plek in Antwerpen en banen ons langsheen de Kwaremont en Paterberg een weg naar Oudenaarde. 277 kilometer als je de route van 2019 gebruikt. Om het een beetje politiek correct te houden, spreken we af dat we in dorpskernen en aan scholen rigoureus het gas dichtdraaien en dat aan het eind elke kilometer die we sneller reden dan een topsnelheid van 100 km/u, één minuut straftijd oplevert. Elke kilometer minder gereden dan 277 totale afstand levert ook een minuut straftijd op. Qua parcours kiezen we dus de Ronde van 2019, gewonnen door de Italiaan Alberto Bettiol in 6u18’19”.

De strijd

Een KTM 390 Adventure versus een BMW R 1200 GS Rallye. Maar evengoed een strijd van TomTom tegen Navigator 6 (Garmin). En een strijd van man tegen man, want de TomTom geeft aan dat we vertrokken zijn voor 7 uur rijden. Waarbij elke stop om te eten of te drinken, laat staan voor sanitaire behoeften, er één teveel is.

De voorbereiding

De KTM Adventure staat nog steeds volledig standaard, alleen gebruikt Pieter een TomTom als navigatie, omdat de KTM MyDrive app geen routes aangeeft en soms ook wat rare keuzes maakt. Dus werd een TomTom 450 geïnstalleerd op een daartoe voorziene houder die wel uit de Powerparts-catalogus van KTM komt. Om opnieuw te wennen aan navigeren met TomTom reed Pieter twee dagen voordien het Ultieme Toerevent met een schare lezers in z’n zog door de Eifel. Al deed Stefaan hetzelfde, dus ook qua hoogtestage geen verschil. De meest gestelde vraag tijdens dat Toerevent, vaak met wat ongelovige intonatie, sterkte Pieter wel in z’n overtuiging: “En hoeveel pk heeft die KTM juist?” 44 dus. Dat is ongeveer een derde van de BMW.
Klein obstakel in de voorbereiding: de relatie tussen Pieter en gps’en (en bij uitbreiding elke andere vorm van elektronica) is er eentje van hartsgrondige haat. Zodoende lukt het hem niet om de route vanaf een weet-hij-veel-welk-bestand op een TomTom te pleuren, waarop hij dan maar beslist om die handmatig in te voeren. Het kost hem een volledige namiddag, maar levert wel een schat aan info over de route op.

De Race

Pieter: De start wordt gegeven in de schaduw van Het Steen in Antwerpen. Na een rondje ‘schaar-steen-papier’ dien ik als eerste te vertrekken. Een ongunstige situatie, want als Stefaan me bijhaalt moet hij maar simpelweg volgen. De rode mist daalt dus meteen neder. Ik heb wel even tijd, denk ik, want zonet bleek dat de topsnelheid op Stefaans gps op 210 km/u staat. Voor u zich verslikt: ons Ultiem Toerevent ging door in Duitsland. In elk geval: hij is dus nog met z’n dealer aan het bellen om het ding weer op nul te krijgen wanneer ik klokslag 10 uur vertrek. Dit kan alleen maar in mijn voordeel spelen: of Stefaan krijgt sowieso 110 strafminuten aan zijn broek, of hij staat nog wel een minuut of tien extra te klooien met z’n gps.
Intussen draai ik vanaf de Scheldekaaien rechtsaf richting Brouwersvliet. Ik zie meteen dat de route daar ook terugkeert, dus hos ik over de parking en snijd al meteen wat af … om dan te merken dat de route aan het kruispunt dwars over de Schelde loopt. KALF! Dat is natuurlijk de Waaslandtunnel – ook bekend als ‘de Konijnenpijp’ – die iets verderop ligt. Er zit niks anders op dan eerst de gps opnieuw in te stellen.
Een oefening in geduld, ik verlies er minstens vijf minuten mee. Niet veel later rijd ik de tunnel door, ik houd me min of meer aan de snelheid. Daar en dan beslis ik dat ‘exact 50’ en ‘exact 30’ hier en nu het raam uit gaan. Niet dat ik als een gek door elke bebouwde kom zal razen, maar 55 is wat mij betreft ook oké. Aan Stefaans ogen kon ik zien dat ook hij zich niet exact aan de snelheid zou houden. En laten we wel wezen: de eerste Ronde van Vlaanderen waarin de boel niet belazerd wordt, moet wellicht nog gereden worden.

Stefaan: Met de hulp van mijn dealer staat de topsnelheid in mijn Navigator 6 in no-time weer op nul. Ik neem rustig de tijd om m’n helm en handschoenen aan te trekken voor ik vertrek. Even overweeg ik om vroeger te vertrekken, maar iets zegt me dat Pieter dat op één of andere manier te weten zal komen. Ik wacht dus braaf en gooi me precies om tien over tien tussen het kadeverkeer.
Ook ik draai de Brouwersvliet in richting de Waaslandtunnel, maar dan slaat de gps tilt: bij het buitenrijden van de tunnel stuurt hij me terug. Ik word nu al gek. Ik rijd opnieuw de tunnel in, waar de gps me opnieuw doet omkeren. GODVER! Ik maak buiten de tunnel (in de tunnel hangen camera’s) een volstrekt illegale u-turn en draai terug, de juiste richting in. Ik verlies hier al 15 minuten.

Pieter: Tussen Antwerpen en Kruibeke raak ik elk rood licht, ook de verkeerslichten bij wegenwerken, en hobbel achter elke bejaarde in z’n Dacia aan. Ik hou intussen m’n spiegels in de gaten, maar zie geen Stefaan. Ik sukkel verder van dorpskern naar dorpskern, me min of meer aan de snelheid houdend, maar intussen het geduld van een jonge hond kwekend.

Stefaan: Is dinsdag regionale ophaaldag voor vuilnis in Antwerpen en omgeving? Ik rij van vuilniskar naar vuilniskar, om dan van bejaarde Jaguar naar bejaarde Jaguar te sukkelen. Dit schiet voor geen meter op.

Pieter: Tussen Kruibeke en Hamme demarreer ik een eerste keer. Dit is Herfstrit-terrein. Smalle kronkelbanen tussen de velden. Helaas duurt dit mooie liedje niet lang en moet ik het tempo meteen weer laten zakken. In Hamme zorgt de wekelijkse markt ervoor dat ik verloren rij, even verderop vloek ik een bejaarde dame van haar fiets wanneer ik nogmaals tegen een eenrichtingsstraat aan bots.

Stefaan: Hamme is een klotekutstad. Z’n bekendste inwoner, ene Herman Brusselmans, heeft gelijk. Ik rij zelfs pardoes een eenrichtingsstraat door in de verkeerde richting omdat ik verloren raak in een Catch 22 van straatjes.

Pieter: In Sint-Niklaas stuurt de gps me vanaf de N70 de stad in. Ik weet echter van m’n voorbereiding dat ik terug moet richting rotonde. Ik snijd dan ook een stukje sneller af, waar het eigenlijk niet mag, maar goed. De gps slaat uiteraard tilt, ik verlies tijd omdat ik de route opnieuw moet laden, maar ik win alsnog tijd: m’n ETA geeft een paar minuten minder aan. Desnoods rijd ik aan de finish nog wel even een kilometer heen en terug om aan het juiste aantal te komen.
Via Overmere en Schoonaarde gaat het intussen wat vlotter, maar ook hier dien ik nog een manoeuvrerende vrachtwagen via het fietspad te omzeilen om de gang erin te houden. Ik kom stilaan in eigen streek en ken de baan hier bijna uit m’n hoofd. Ook in Aalst blijkt er een markt te zijn, maar omdat ik weet waar ik heen moet, negeer ik de gps straal en rij een vlottere route langs de ringweg.

Stefaan: Of er kanalen in Aalst zijn weet ik evenmin als eerdergenoemde Brusselmans en diens gelijknamige boek, maar een markt is er dus wel. Opnieuw slaat m’n gps tilt, waarna ik ‘m op mijn beurt bijna aan diggelen sla. Pieter beweert altijd categoriek dat hij niet uit Aalst komt, maar hij kent hier waarschijnlijk wel de weg. Ik hoor ‘m grijnzen tot hier.

Pieter: Ik cirkel rond de rotonde met het standbeeld van Lucien Van Impe in Erpe-Mere. Ik voel me een beetje Lucien. Klein, gedrongen, maar wel wendbaar als een berggeit. Stefaan op z’n GS is meer Spartacus Cancellara. Veel grotere motor in het frame (al dan niet verborgen) en als Oostenrijker op een BMW ook een soort van Zwitser. Ik begin te ijlen. Tijd voor een slok uit m’n CamelBak. In Herzele herken ik een stuk van m’n vaste fietsroute, maar dan in omgekeerde richting. Maar terreinkennis is terreinkennis en ik rij vloeiend richting Zottegem.

Stefaan: Hebben ze in Zottegem godverdomme ook een markt vandaag! Gelukkig is dit mijn thuisstreek en verdwaal ik deze keer niet. Ik ben intussen tureluurs van het draaien en keren in de ene dorpskern na de andere. De gps geeft aan dat we nog een uur of vijf moeten rijden. Er zit intussen al dik anderhalf uur rijden op. Ik weiger te drinken, want dan moet ik pissen. En die rotzak van een Pieter pist wellicht nog liever in z’n broek dan te stoppen.

Pieter: In Velzeke draai ik voor het eerst een kasseiweg tussen de velden op. De opgezette Range Rover met wat ‘offroaders’ voor me laat me door als hij ziet dat ik gehaast ben. En dat ben ik. Zo gehaast dat ik de volgende afslag naar rechts mis omdat ik te laat rem, het ABS (dat nog op ‘Road’ staat) van de wijs raakt en ik pas drie meter voorbij m’n afslag afgeremd geraak. Ik zet het ABS op ‘Off-Road’, zodat ik desnoods het achterwiel kan blokkeren.
Niet veel later sta ik in Oudenaarde. Net als de Ronderenners krijg ik het gevoel dat de Ronde hier pas echt begint. Ik moet keihard zeiken. Op de weg richting Kluisbergen merk ik een trajectcontrole op. Ik geef gas, stop halverwege het stuk om snel te plassen en een speculaasje in m’n mond te duwen. Ja, zonder m’n handen te wassen. Mag het even? Om dan het tweede stuk trajectcontrole weer te snel af te leggen, maar wellicht m’n tijdverlies te beperken. Shit. Ik tik 110 km/u aan. Dat zijn 10 minuten aan de broek. Ik heb intussen barstende hoofdpijn. Het is pokkewarm.

Stefaan: Op een stuk trajectcontrole tussen Oudenaarde en Kluisbergen parkeer ik m’n motor in cruisecontrole zodat ik ondertussen kan proberen om een gesmolten energiereep uit z’n verpakking te wurmen. Dat blijkt onmogelijk met handschoenen aan. Ik moet noodgedwongen stoppen om de wikkel eraf te peuteren en het ding in één keer in m’n mond te rammen.

Pieter: Paddestraat. De Ronde begint nu écht-echt. Ik weet dat de Paddestraat richting de Kwaremont leidt. En jawel. Aan het café vlak voor de kasseien hou ik even in, omdat ze dat vragen, maar op de kasseien zet ik een versnelling waar zelfs een Merckx in z’n beste dagen geen verhaal tegen heeft. In het dorp en aan de school hou ik weer in, maar daarna is het terug volgas. M’n gps davert en ik hoop dat de plastic houder het houdt. Ik ken de venijnige hoek vlak voor de grote weg, aan het eind van de kasseien, maar word alsnog verrast door zand en grind. Gelukkig had ik intussen ook de tractiecontrole uitgezet, zodat ik op het gas en volledig dwars de meubelen red.
Het zal niet de laatste keer zijn vandaag. Ik ben blij dat het niet regent; in de regen bieden de Continental TKC70’s al weinig vertrouwen op asfalt, laat staan op met gras overgroeide kasseien. Ik duik de grote weg over tussen twee vrachtwagens in, de Ronde Van Vlaanderenstraat in.
Hier probeer ik tussen alle op de grond geschilderde namen van de winnaars die van Edwig Van Hooydonck te vinden. Hij was de eerste winnaar die ik ooit als jonge snaak de Bosberg zag opstuiven, op weg naar z’n tweede overwinning. Sinds die dag is de Ronde van Vlaanderen heilig. Daarbij spinde ook zijn achterwiel door. En z’n rosse haren doen wat KTM-oranje aan. Eh, oké … tijd voor een slok water, want ik zit weer te ijlen.

Stefaan: De Kwaremont had Van Aert op één been sneller kunnen afleggen. Ik zit vast achter een bestelwagen die zich zorgen maakt om z’n ophanging. Ik bijt een stuk uit m’n stuur uit frustratie. In de Ronde Van Vlaanderenstraat zie ik de tweede winnaar ooit op de grond staan: ‘1914 Marcel Buysse’. Het geeft me weer moed. Ik wil dit winnen om de familietraditie verder te zetten, want ook drievoudig winnaar Achiel Buysse is familie. Ik heb hier een eer te verdedigen.

Pieter: De Ronde is interval. Het is demarreren tussen de bebouwde kommen, en nadien mentaal én fysiek telkens even bekomen. De KTM doet meer dan z’n best. De nijdigste kasseien zijn te veel voor zijn veren, maar m’n kont doet nog geen pijn. Gelukkig maar, want we zijn met 127 km pas iets over halfweg.

Stefaan: We draaien en keren. Ik raas van de ene befaamde strook naar de andere. De heroïek spat hier van de bergen en kasseistroken. Maar nog steeds geen Pieter in beeld. Op een stuk vrije baan tik ik 120 km/u aan. GODVERGEVLAMDE! Cruisecontrole, Stefaan, CRUISECONTROLE! Maar oké, dit foutje heeft ook een voordeel: ik kan de snelheid nu instellen op 119 km/u…

Pieter: Ik raak volledig gedesoriënteerd. Ik heb twee keer de oude Ronde gereden op de fiets. Of althans de laatste 100 km. Die ken ik nog. Maar deze nieuwe Ronde met ‘Vandenhaute-saus’ heeft hier niks meer mee te maken. Door de plaatselijke lussen en vooral het laten vallen van de Bosberg is de Ronde wat mij betreft opgehouden te bestaan in 2011. En dit parcours sterkt me in m’n overtuiging. Je kruist dezelfde wegen, rijdt heen en terug op weer dezelfde wegen. Dat de gps het nog feilloos bijhoudt, is een wonder. Enkel bij de brouwerij van Roman maakt hij een foutje en stuurt me langs een onverharde omweg. Een stukje Strade Bianche in de Ronde, waarom niet?

Stefaan: Geraardsbergen. Pieter is hier onlangs geflitst, dus ik hou me kalm. Maar dat ik ‘m nog steeds niet in het vizier heb, zelfs na het letterlijk ronden van ‘de Muur’ die verboden motorterrein is, begint me zorgen te baren.

Pieter: Ik kom bij de Kanarieberg, wat Ronse moet zijn. Die ligt opgebroken. Crap. Ik kijk even of ik erdoor kan, maar gezien er druk gewerkt wordt maak ik een omweg van een kleine acht kilometer voor ik aan de top weer op de route kom. Ik ben intussen zo uitgeput en dolgedraaid dat ik me geeneens nog kan opwinden. De gps geeft aan dat ik nog twee uur te gaan heb. Wiens idee was dit ook alweer? O ja, het mijne…

Stefaan: Wegenwerken bij de Kanarieberg!? Ik rij resoluut door. De wegenwerkers moedigen me zelfs aan terwijl ik met spinnend achterwiel stof laat opwaaien. De Dunlop Sportsmart TT’s zijn hier niet voor geschikt, maar het moet even. Ze maken het op het asfalt wel weer goed.

Pieter: Ik lijk wel in een Ronde Van Vlaanderen-labyrint verdwaald. Ik herken de Koppenberg, de Taaienberg en de Kruishoek, maar de volgorde klopt niet meer met mijn beleving van de Ronde. Hoewel de route nergens meer naar lijkt, amuseer ik me nog steeds. De KTM doet het uitstekend, ik ben intussen zo moe dat ik m’n hoofdpijn niet meer voel. Ik draai en keer en ga omhoog en omlaag.
Ik herken nog sporadisch stukken uit de oude Ronde. De uren tellen verder af, de kilometers lopen verder op. Ik ben intussen op weg naar een laatste keer Kwaremont en Paterberg, want ik kom in Ronse aan. Gelukkig rijden we de Kruisberg op langs de Oudestraat, zo moet ik het ‘Criquielion-Bauer’-trauma niet nog eens herbeleven. Hoop en al nog een kilometer of 50 te gaan. Ik droom stilaan van de overwinning, want het ritme zit goed. Maar niet goed genoeg…

Stefaan: Ronse. En daar is Pieter! Haha! Even overweeg ik om ‘m Steve Bauer-gewijs in de kant te rijden. Zeker nadat ik ‘m de middenvinger zie opsteken.

Pieter: Godverdomme. Hij heeft me te pakken. Ik steek m’n middenvinger op. Ik zie aan z’n hoofd dat hij op ontploffen staat. “DRIE KEER DE WAASLANDTUNNEL!” hoor ik ‘m roepen, maar dan gaat het licht op groen en duiken we allebei de kronkelende weg richting de Kwaremont weer op. Stefaan haalt me meteen in, maar ik pik aan. Hij houdt in achter een auto en ik plof m’n KTM ertussen. Hij komt me weer voorbij. Door de lange, snelle bochten blijf ik in z’n wiel hangen. Hij schat een bocht een beetje verkeerd in. Hij is dus ook moe, want dit soort fouten maakt hij anders nooit.
Ik moet proberen bij te blijven en dan in de kleine wegen tussen Kwaremont en Patersberg een gat proberen te slaan. Tegelijkertijd weet ik dat ik mijn 10 strafminuten nooit meer goed kan maken. GODVERDOMME! 122 op de teller, nog eens 12 minuten aan m’n broek! Ik zie Stefaan wegrijden. Mijn frank valt: of hij tikt nog meer minuten aan, of hij heeft die sowieso al aan z’n broek en lokt me in de val.

Stefaan: Als Pieter geen snelheidsfout heeft gemaakt, dan moet ik ‘m in de fout lokken. Hij gaat mee! Haha! Dat zijn minuten aan de broek. GODVERDOMME! 140! Ik heb mezelf er zonet 20 minuten extra bij gelapt! Ik brul bijna het vizier van m’n helm.

Pieter: Ik draai met 300 meter achterstand de Paddestraat in, dank je wel Renault fucking Kangoo! Op de Kwaremont, met een pauze in het dorp, maak ik die achterstand goed. De KTM gaat vol in de begrenzer. Ik ken het stuk richting de ‘Pater’ uit het hoofd. Ik wil niet dat Stefaan een ‘Stassijns’ doet in de intussen gelijknamige bocht, waar de voormalige BRT-sportverslaggever tijdens een rit met collega’s Uytterhoeven en Wuyts onderuitging en z’n hele lijf brak, maar een deel van me hoopt het eigenlijk wel…
Huh?! Wat doet hij nu?! Boven aan de Kwaremont moeten we naar links, en hij draait naar rechts!? Ik lach luidop in m’n helm. Zit hij dan nog een plaatselijke ronde achter? Dan moet je inderdaad nog eens langs de Ronde Van Vlaanderenstraat. Dat kan toch haast niet? Dan moet hij bijna een uur achter me liggen.

Stefaan: Yes, de laatste afdaling van de Kwaremont richting Oudenaarde. Ik draai de grote weg op, kijk enkel nog naar het verkeer en zet het gas erop. Maar ik zie geen KTM in m’n spiegels… Waar is Pieter? Paniek maakt zich van me meester als ik ‘omkeren’ zie op de gps. Ik was zeker dat de Ronde van hieruit naar Oudenaarde liep. Snel, herberekenen! Fuck, verkeerde knop! Ik sla helemaal tilt en de gps al evengoed.

Pieter: Terwijl ik de steile Paterberg opstuif bereken ik m’n winstkansen, want ik zie Stefaan zelfs in de verte niet aankomen. Als hij gewoon verkeerd is gereden, dan blijft hij te lang weg. Dus ik rij rustig de laatste 20 kilometer uit. Vlot, maar rustig. Ik zie Oudenaarde. Ik ruik Oudenaarde. En ook de overwinning. Daar is de finish! Ik ga rechtstaan en maak spontaan het Evenepoel-zegegebaar en stof m’n schouder af. Eitje. 5 uur en 12 minuten gereden. Aan één stuk. Ik voel nu pas de vermoeidheid, hitte en stress écht toeslaan.

Stefaan: Ik raas als een bezeten door de Vlaamse Ardennen. Verraden door m’n parcourskennis. En ik maar lachen toen Pieter de route manueel zat in te geven… Zie ‘m daar staan aan de finish. De lul. Sorry, familie Buysse, maar een vierde overwinning zit er wellicht niet in…

Het resultaat

Pieter rijdt om exact 15u12 over de finish, na 5 uur en 12 minuten wedstrijd. Dat is slechts een uur sneller dan Bettiol in 2019 op de fiets. Dat geeft ten eerste aan dat we niet als een malle gereden hebben, en ten tweede toont het hoe waanzinnig hard die huidige fietsers rijden. Maar dat terzijde, ze hebben dan ook geen markten of flitscamera’s waar ze zich zorgen over hoeven te maken.

Drie minuten later rijdt Stefaan over de finish, driftig op z’n stuur slaand. Hij reed dus 5u05 over het parcours. Pieter moet 22 strafminuten bijtellen, wat z’n tijd op 5u34 brengt. Stefaan moet echter door z’n ‘wie een put graaft voor een ander’-snelheidsovertreding 40 minuten bijtellen en komt op een eindtijd van 5u45.

Dat maakt dat Pieter op punten de Ronde Van Vlaanderen TT wint op de KTM 390 Adventure, met een verschil van 11 minuten op Stefaan met de BMW R 1200 GS. En daarmee is het punt bewezen: je kunt in Vlaanderen met een derde van het vermogen zo goed als even snel zijn als op een ‘grote’ motor. Zeker als je een beetje beter de weg kent…

Fotografie Peter Naessens